Wśród problemów wymagających rozwiązań rada wymienia brak właściwych instrumentów prawnych, których ustanowieniem powinien zająć się rząd, oraz brak integracji ustawodawstwa w zakresie ochrony klimatu i innych sektorów gospodarki, takich jak leśnictwo, rolnictwo, gospodarka komunalna (w tym przede wszystkim gospodarka odpadami). Za niezbędne uznane zostało również planowanie energetyczne. Ponadto, należy zwalczyć bariery powstałe w wyniku zaniedbań i braku decyzji legislacyjnych w zakresie redukcji emisji w ramach ustawy „Prawo energetyczne” (z dn. 10 kwietnia 1997 r.).

Rada szacuje, iż aby zrealizować wszystkie cele, niezbędne będą inwestycje w infrastrukturę na poziomie 160 mld euro do roku 2020. Dużego wsparcia będzie wymagał rozwój technologii OZE na poziomie odbiorcy końcowego. Umożliwi to budowanie przydomowych instalacji opartych na odnawialnych źródłach energii.

„Rozwój OZE pokazuje jednak, że istotne dla kraju stają się rozwiązania, których zadaniem nie jest zapewnienie bezpieczeństwa elektroenergetycznego (elektrownie, linie elektroenergetyczne, GPZ-ety, transformatory), lecz coraz bardziej potrzebne są technologie integrujące w sobie zdolność do pracy podstawowej z użytecznością w stanach awaryjnych”.

Energetyka jądrowa będzie dla nas wyjściem tańszym od energetyki konwencjonalnej wtedy, gdy koszt wytworzenia energii z atomu będzie niższy od kosztu wytworzenia energii poprzez spalanie węgla z uwzględnieniem technologii CCS oraz kosztów emisji dwutlenku węgla. W przeciwnym razie projekt nie uzyska społecznej akceptacji i nie zostanie zrealizowany. Dlatego też ważna jest elektromodernizacja krajowej sieci oraz infrastruktury elektroenergetycznej.

„Polska posiada przestarzały technicznie system przesyłu, co istotnie wpływa na możliwości redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz na kontrolowanie zapotrzebowania na energię i zmianę źródeł energii, poprzez blokowanie budowy i przyłączania nowych źródeł energii, w tym źródeł nieemisyjnych. W większości linie i transformatory pochodzą sprzed 20–30 lat, zatem niezbędne są inwestycje w sieci przesyłowe oraz ich modernizacja. Według danych zebranych na potrzeby dokumentu >>Polska 2030<< ubytki mocy szacuje się na poziomie około 12–15%, co odczuwane jest jako dodatkowy czynnik wpływający na awaryjność systemu”.

Niezbędna jest również popularyzacja i zwiększenie wykorzystania urządzeń o wysokiej sprawności i o niskim zapotrzebowaniu energetycznym już na poziomie gospodarstw domowych. Wspierany i popularyzowany powinien zostać rozwój budownictwa pasywnego i inteligentnego oraz racjonalizacja wykorzystania istniejących zasobów.

Rada zwraca uwagę na fakt niemożności sprostania przez Polskę założeniom europejskiego pakietu energetyczno-klimatycznego, na co wskazują istniejące dokumenty, zwłaszcza „Polityka ekologiczna państwa w latach 2009-2012 z perspektywą do roku 2016”.

Jako kwestie dyskusyjne określone zostały zagadnienia dotyczące poziomu gazyfikacji Polski, rozważania na temat przyszłości węgla, odnawialnych źródeł energii i kierunku ich rozwoju, niskoemisyjnego ogrzewnictwa, przyszłości energetyki jądrowej wraz z problematyką gospodarowania odpadami aktywnymi oraz reorganizacji transportu pasażerskiego i towarowego.


Katarzyna Choroszewska, ChronmKlimat.pl

źródła cytatów: „Zielona księga narodowego programu redukcji emisji gazów cieplarnianych – podsumowanie”. Materiały udostępnione przez Społeczną Radę Narodowego Programu Redukcji Emisji podczas konferencji „Power Ring 2010”.