Zmiany klimatu następują szybciej, niż przewidywali to naukowcy jeszcze kilka lat temu. Stało się jasne, że punkt krytyczny osiągniemy znacznie wcześniej, niż przewidywaliśmy. Szanse na uniknięcie katastrofalnych następstw zmian klimatu gwałtownie i nieubłagalnie się zmniejszają.

Wiemy już, że wzrost średniej temperatury na Ziemi o zaledwie 1,5°C będzie prowadzić do nieodwracalnych skutków, a wzrost o 2°C niesie ryzyko tragicznych zmian, których człowiek nie będzie w stanie kontrolować. Potrzebujemy ogólnoświatowego planu działania, który jak najszybciej zatrzyma wzrost temperatury, a w przyszłości pozwoli ją obniżyć.

Rok 2009 jest rokiem intensywnych międzynarodowych negocjacji klimatycznych. Ich ukoronowaniem będzie grudniowy szczyt klimatyczny w Kopenhadze, w czasie którego ma zostać podpisane nowe światowe porozumienie na rzecz ochrony klimatu. Obecnie obowiązujące - Protokół z Kioto, straci moc prawną już 1 stycznia 2012 roku i dlatego niezbędne jest podpisanie w Kopenhadze nowej umowy o ochronie klimatu. To „być albo nie być” dla naszej planety i ostatnia szansa na uniknięcie chaosu klimatycznego, do którego obecnie zmierzamy.

By to osiągnąć, konieczne jest silne przywództwo polityczne, którego wciąż brakuje
w działaniach na rzecz ochrony globalnego klimatu. Szefowie państw i rządów wszystkich krajów muszą wziąć na siebie odpowiedzialność i podjąć wspólny wysiłek, aby chronić mieszkańców Ziemi i środowisko naszej planety.

Porozumienie kopenhaskie musi zagwarantować, że światowe emisje gazów cieplarnianych po osiągnięciu swojej najwyższej wartości w roku 2015, zaczną gwałtownie spadać, a w połowie XXI wieku zbliżą się do poziomu zerowego.

Greenpeace apeluje, aby do końca 2009 roku zostało zawarte porozumienie dotyczące ochrony globalnego klimatu, które będzie:
• ogólnoświatowe,
• sprawiedliwe,
• przewidywać stopniowe intensyfikowanie działań na rzecz ochrony klimatu,
• opierać się na rozwiązaniach zrównoważonych, czyli takich, które nie niosą ze sobą      niebezpieczeństwa dla jakości życia i zaspokojenia potrzeb przyszłych pokoleń.

Postulaty Greenpeace – streszczenie

Greenpeace wzywa rządy, które zbiorą się na Konferencji Stron Konwencji Klimatycznej ONZ w Kopenhadze w grudniu 2009 roku, by przyjęły następujące zobowiązania:
 

Ambitne cele redukcji emisji gazów cieplarnianych przez kraje rozwinięte o, co najmniej, 40% do roku 2020, w stosunku do roku 1990. Minimum ¾ tej redukcji należy osiągnąć dzięki działaniom krajowym, a nie poprzez inwestycje w krajach rozwijających się.
 

Stopniowe zwiększanie udziału krajów rozwijających się[1] w działaniach na rzecz ochrony klimatu. Kraje rozwijające się muszą zredukować emisje gazów cieplarnianych o 15–30% do 2020 roku w stosunku do scenariusza „business as usual”. W pierwszej kolejności powinny samodzielnie podjąć takie działania, które nie wymagają nakładów finansowych (tzw. „negative measures”). Pozostałe inicjatywy powinny być wspierane przez kraje rozwinięte.

 

Zwiększenie i właściwe ukierunkowanie funduszy na rozwój czystych technologii, ochronę lasów i adaptację do zmian klimatu. Kraje rozwinięte muszą zobowiązać się do zapewnienia krajom rozwijającym się funduszy w wysokości co najmniej 110 mld euro rocznie do 2020 roku jako formy pomocy publicznej z następującym przeznaczeniem: 40 mld euro na rozwój czystych technologii energetycznych, kolejne 40 mld na adaptację do zmian klimatu, a 30 mld na ochronę lasów.
 

Reforma elastycznych mechanizmów redukcji emisji zapisanych w protokole z Kioto[2], Porozumienie kopenhaskie powinno zagwarantować nowe mechanizmy, które będą wykraczać poza kompensowanie (offsetowanie) emisji państw uprzemysłowionych i pobudzać kraje rozwijające się do podejmowania własnych działań.

 

Wyłączenie niezrównoważonych technologii z mechanizmów redukcji emisji. W ramach elastycznych mechanizmów redukcji emisji nie wolno finansować technologii, które niosą ze sobą niebezpieczeństwo dla jakości życia i zaspokojenia potrzeb przyszłych pokoleń – takich jak energetyka jądrowa czy CCS[3].
 

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, pochodzących z międzynarodowego transportu lotniczego i morskiego. Zawarte w Kopenhadze porozumienie musi przewidywać ograniczenie emisji z tych dwóch źródeł.
 

Ustanowienie nowych rozwiązań instytucjonalnych, które ułatwią działania na rzecz adaptacji do zmian klimatu, redukcji emisji gazów cieplarnianych, rozwoju technologii wykorzystania alternatywnych energii i ochrony lasów. Fundusze finansujące przyszłe porozumienie klimatyczne powinny być kontrolowane w ramach struktur ONZ, a system instytucjonalny musi gwarantować stałą pomoc, dostosowaną do potrzeb poszczególnych regionów.

Wycofanie gazów cieplarnianych, zawierających fluor. Całkowite wycofanie z użycia tzw. F-gazów powinno być przedmiotem międzynarodowej umowy, zawartej w ramach porozumienia kopenhaskiego.

 

[1] Tzw. Non-Annex I Parties, czyli państwa niewymienione w Aneksie I Ramowej Konwencji ONZ w Sprawie Zmian Klimatu (United Nations Framework Convention on Climate Change, UNFCCC).
[2] Pozwalają one okrajom rozwiniętym na osiąganie celów redukcyjnych w inny sposób niż poprzez działania krajowe. Są to mechanizm czystego rozwoju (Clean Developement Mechanism,CDM) wspólne wdrożenia (Joint Implementation, JI) i międzynarodowy handel emisjami (International Emissions Trading, IET).
[3] Carbon capture and storage, czyli technologia wychwytywania, transportowania i składowania dwutlenku węgla pod ziemią. Zobacz raport Greenpeace: „False Hope: Why carbon capture and storage won’t save the climate”.


Kompletny raport w języku polskim dostępny tutaj: pobierz plik PDF