Szczyt ma zmobilizować decydentów, a także biznes, samorządy i nas wszystkich. Sekretarz Generalny ONZ Antonio Guterres ostrzegał delegatów, by nie przyjeżdżali z pięknymi przemowami, tylko z konkretami. Skala wyzwań jest jednak ogromna. Subsydia związane z produkcją i wykorzystaniem paliw kopalnych muszą być zlikwidowane na całym świecie najpóźniej do 2025 roku, a wszelkie nowe inwestycje w te paliwa powinny być wstrzymane już teraz. Jednocześnie skala inwestycji w odnawialne źródła energii musi do 2030 roku wzrosnąć co najmniej czterokrotnie. Konieczne jest odejście od węgla do 2030 roku, ale nie możemy przy tym zapominać o ropie i gazie, których zużycie również powinno gwałtownie spadać. Musimy w pełni wdrożyć zasadę „zanieczyszczający płaci".

Nie wolno nam też skupiać się jedynie na energetyce.

Redukcja emisji jest konieczna we wszystkich sektorach i musimy ją połączyć z troską o wzmacnianie i odbudowę ekosystemów, zwiększanie pochłaniania i ochronę istniejących naturalnych magazynów węgla, takich jak lasy czy tereny podmokłe. Powinniśmy ograniczyć produkcję i spożycie mięsa, odejść od przemysłowych upraw i hodowli w kierunku rolnictwa ekologicznego, organicznego, jak najszybciej zatrzymać marnowanie żywności, a także marnowanie wody i wszystkich innych zasobów.

Jeśli politycy chcą stawić czoła wszystkim tym wyzwaniom, muszą zadbać o takie przestawienie światowych przepływów finansowych, by wszystkie inwestycje były proklimatyczne. Koszty braku działań będą znacznie wyższe od kosztów niezbędnej transformacji. Ceną jest zdrowie i życie przyszłych, ale też obecnych pokoleń.

Teraz niestety nadal wyrzucamy pieniądze na kontynuację „business as usual".

Ponosimy przy tym sporo wydatków, które już się nie zwrócą, np. w infrastrukturę i instalacje związane z wykorzystaniem paliw kopalnych. Politycy nie chcą też zrozumieć, jak ważne jest zadbanie, by kraje najbiedniejsze mogły sfinansować swoją transformację i ochronić się przed najgroźniejszymi skutkami zmiany klimatu. By osiągnąć cel zera emisji do 2050 roku w skali świata, kraje rozwinięte muszą działać jeszcze szybciej, a jednocześnie pomóc pozostałym. Słowo klucz to TERAZ. Niezależnie od tego, jakie cele szczegółowe i terminy ich realizacji przyjmiemy, z pozoru odległe daty, jak 2030 czy 2050, nie powinny nas uspakajać. Decyzje podejmowane teraz albo zwiększą nasze szanse na utrzymanie cywilizacji we w miarę stabilnym stanie, albo te szanse znacząco zmniejszą - podkreśla Urszula Stefanowicz z Polskiego Klubu Ekologicznego, ekspertka Koalicji Klimatycznej.

Ponad 100 państw zgłosiło chęć pochwalenia się swoimi „ambitnymi" planami redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach oficjalnych przemówień w trakcie poniedziałkowego Szczytu ONZ w Nowym Jorku. Problem w tym, że niemal połowa tych zgłoszeń została odrzucona z powodu braku ambicji. Działania, które chcieli przedstawić okazały się zbyt słabe.

Sekretarz Generalny ONZ, Antonio Guterres, ma świadomość, że jeśli świat nie zacznie szybko i rzetelnie realizować zapisów i postanowień Porozumienia Paryskiego, kryzys klimatyczny przekształci się w katastrofę zagrażającą życiu i bytowi przyszłych pokoleń. Niestety część polityków, w tym również nasi decydenci, dalej chowa głowę w piasek i jest głucha na dramatyczne raporty IPCC, think tanków i ośrodków naukowych. Strajki klimatyczne i inne działania podejmowane przez coraz szersze grupy społeczne na całym świecie dobitnie potwierdzają, że politycy muszą w końcu przestać ulegać lobby przemysłu paliw kopalnych i podjąć zdecydowane działania na rzecz transformacji i redukcji gazów cieplarnianych, które pozwolą zatrzymać wzrost średniej globalnej temperatury do 1,5 stopnia C. Miejmy nadzieję, że szczyt klimatyczny ONZ przywróci ducha Paryża - zaznacza Krzysztof Jędrzejewski, rzecznik polityczny Koalicji Klimatycznej.

Dwa dni po rozpoczęciu Szczytu Klimatycznego w Nowym Jorku, w środę 25 września, zostanie opublikowany najnowszy raport międzyrządowego zespołu ds. Zmiany klimatu (IPCC) o Oceanie i Kriosferze w zmieniającym się klimacie.

Źródło: