Raporty IPCC, opracowywane przez setki naukowców pracujących jako wolontariusze, są najbardziej aktualnymi wiadomościami na temat zmiany klimatu wywołanej przez człowieka. IPCC nie przeprowadza własnych badań, tylko opracowuje zbiorczy raport w oparciu o szeroką gamę recenzowanych prac z czasopism naukowych. Przed publikacją projekty raportów są analizowane przez ekspertów i urzędników rządów państw członkowskich. Zarysy rozdziałów sugerują szersze spojrzenie na to jak kryzys klimatyczny wpływa
na społeczeństwo oraz jak społeczeństwo na niego reaguje.

Rządy poszczególnych krajów będą korzystać z nowego raportu przygotowując się do zmiany swoich celów w zakresie emisji w pierwszym pięcioletnim podsumowaniu Porozumienia Paryskiego, zaplanowanym na rok 2023.

Podobnie jak poprzednie, szósty raport ukaże się w czterech częściach: pierwsza poświęcona naukom fizycznym, druga dotycząca adaptacji i podatności na zmiany klimatyczne, trzecia opisująca sposoby łagodzenia skutków i ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, a czwarta to sprawozdanie podsumowujące. Pierwsza część ma być opublikowana już w kwietniu 2021, drugą w kolejności
do publikacji ma być część trzecia w lipcu, przed częścią drugą w październiku, natomiast podsumowanie planowane jest na maj 2022. Daty te mogą ulec przesunięciu ze względu na pandemię. Tym razem raport był przygotowywany aż 8 lat, w przeciwieństwie do poprzednich, na które poświęcono po 6 lat.

W okresie pomiędzy raportami piątym i szóstym Zespół wydał trzy raporty specjalne: jeden dotyczący lodu i oceanów oraz drugi, mówiący o skutkach na lądzie. Najważniejszym z trzech był raport
z 2018 roku, mówiący o skutkach wzrostu średniej globalnej temperatury o 1,5°C. Wniosek z niego nie pozostawiał wątpliwości: świat musi obniżyć emisje o ponad połowę do 2030 roku, aby zachować dwie trzecie szans na ograniczenie ocieplenia do 1,5°C.

Nazwanie pracy IPCC wymagającą to za mało. Naukowcy tylko w przypadku tych trzech raportów specjalnych musieli przeanalizować około 20 000 publikacji i wziąć pod uwagę około 100 000 komentarzy od ponad 2500 recenzentów (według obecnego przewodniczącego IPCC Hoesunga Lee).

Szósty raport będzie kładł większy nacisk na rozwiązania i działania na rzecz klimatu. Szczególny nacisk położono na miasta, które są bardzo wrażliwe na zmiany klimatyczne. Od czasu pierwszego raportu liczba ludzi w miastach wzrosła o około 2 miliardy.[1] Raport uwzględni też wpływ pandemicznego spadku emisji o 7% na wyniki modeli klimatycznych. Jeśli cel redukcji emisji o 60% do 2030 roku ma zostać osiągnięty, to w latach 20 XXI wieku konieczny jest coroczny spadek emisji zbliżony do tego z 2020, lecz jest to naprawdę trudne zadanie. Wraz z zerową emisją netto do 2050 roku dałby nam szansę na realizację ścieżki RCP1.9, czyli najbardziej optymistycznej z zakładanych przez IPCC.

W prawie każdej ocenie IPCC wrażliwość klimatyczna (zmiana średniej rocznej globalnej temperatury przy powierzchni Ziemi będąca skutkiem podwojenia ekwiwalentnego stężenia CO₂) zawierała się w przedziale 1,5°C – 4,5°C. Niedawne badania przeprowadzone przez Stevena Sherwooda (University of New South Wales Sydney) wykazały skurczenie tego zakresu do 2,6°C – 4,1°C. Podniesienie dolnej poprzeczki jest jedną z komplikacji, które nowy raport będzie musiał rozwikłać.

Inne ważne elementy nowego raportu to: większy nacisk na regionalne warunki pogodowe
i ekstremalne warunki klimatyczne, szersze spojrzenie na ścieżki prowadzące do zrównoważonego rozwoju i równość społeczną w obliczu kryzysu, sposoby adaptacji zmniejszające nierówności
i poprawiające dobrobyt. Raport zwraca też uwagę na to, jakie potrzeby i pragnienia społeczne mogą napędzać lub utrudniać redukcję emisji. Czynniki, które bierze pod uwagę to m.in.: dostęp do usług, przystępność cenowa, społeczna akceptowalność rozwiązań, zmiany źródeł energii.

Ogromny wpływ prac IPCC został doceniony w 2007 roku, gdy Zespół został nagrodzony Pokojową Nagrodą Nobla wraz ze swoim ówczesnym prezydentem Alem Gore’m. Każdy raport IPCC to wspólne dzieło wielu naukowców, pracujących latami nad znalezieniem wspólnych wątków w stale rozwijających się badaniach nad klimatem.