Sekretarz generalny Angel Gurria stwierdził, że “nasze wnioski mogą być podsumowane jednym zdaniem: zakres możliwości jest ograniczony i musimy szybko umieścić wszystkie elementy na swoich miejscach. Ta książka może doprowadzić nas do odpowiedzi na wiele trudnych pytań dotyczących polityki. Stanowi ona wsparcie analityczne oraz ekonomiczne uzasadnienie, które pomoże przywódcom podjąć właściwe decyzje podczas konferencji w Kopenhadze.”

Szczegółowe informacje, dotyczące książki pod adresem:
www.oecd.org/env/cc/econ/beyond2012

Główne tezy książki:
 

1. Świat potrzebuje znacznej globalnej redukcji obecnych poziomów emisji CO2. Jeśli nie zmienimy naszego zachowania, globalna emisja gazów cieplarnianych wzrośnie o 70% do roku 2050, a globalna temperatura wzrośnie o około 4 do 6oC do roku 2100.

2. Użycie rynkowych instrumentów, wiążące się z polityką uzupełniającą, która zajmuje się specyficznymi efektami zewnętrznymi (m. In. W R&D), będzie niezbędne, aby utrzymać niskie koszy działań.

3. Likwidowanie subsydiów na paliwa szkodliwe dla środowiska, oparte na wykorzystaniu i produkcji energii pochodzącej z paliw kopalnych, jest ważnym pierwszym krokiem w stronę wyceniania CO2. To może zredukować emisje gazów cieplarnianych o co najmniej 10% i obniżyć globalne koszty stabilizacji stężeń gazów.

4. Poziom redukcji emisji do 2020 roku, który obrały sobie niektóre państwa oraz Unia Europejska powinien spowodować redukcję emisji o 8 do 14% do roku 2020. Jednak ze względu na silny wzrost emisji w krajach nie objętych pierwszym aneksem, przewiduje się, że światowa emisja wzrośnie o 20% powyżej poziomu z roku 2005.

5. Osiągnięcie nawet umiarkowanego poziomu stężeń gazów przy pomocy osiągalnych funduszy będzie trudne, chyba, że w akcję redukcji emisji zaangażuje się największa możliwa liczba krajów, branży przemysłowych i źródeł emisji CO2. Jednak praktyczne objęcie programem wszystkich głównych źródeł może być trudne do osiągnięcia.

6. Nie powinno się zbytnio obawiać “przecieku CO2 „. Jeśli jedynie kilka krajów zaangażuje się w walkę ze zmianami klimatu, poziom wycieku okaże się być znikomy.

7. Korekta podatku granicznego (BTA) może pomóc w redukcji “przecieku” do pewnego stopnia, ale odbędzie się to kosztem gospodarki regionów wdrożeniowych, kosztem partnerów handlowych, także kosztem rozwiązywania problemów konkurencyjnych. BTA może być także utrudnieniem projektowania i administracji oraz stanowić ryzyko uruchomienia retorsji handlowych.

8. Poszerzanie uczestnictwa w akcji redukcji emisji gazów, aby włączyć w nią największych działających emiterów, a później wszystkie państwa rozwijające się, pozostaje najbardziej kosztownym przedsięwzięciem, które ma na celu zmniejszenie „wycieku CO2”. Zachęcanie państw do uczestnictwa w ambitnej międzynarodowej akcji może się odbywać za pomocą szeregu narzędzi, w tym pomocy finansowej oraz technicznej.

9. Możliwości oszczędnościowe państw rozwiniętych, poczynione dzięki dobrze zorganizowanemu mechanizmowi kredytowemu mogą być bardzo duże. Poprzez poszerzanie uczestnictwa o kraje rozwijające się oraz obniżanie zróżnicowania ceny CO2 między uczestniczącymi i nie uczestniczącymi krajami, mechanizmy kredytowe mogą poszerzać rynek handlu CO2, a przez to obniżać „wyciek CO2” i redukować związane z tym problemy.
 

Więcej informacji pod adresem: alain.deserres@oecd.org
lub jean-marc.burniaux@oecd.org.

źródło: www.oecd.org/env/cc/econ/beyond2012