Do dziś Komisja zatwierdziła siedem nieobowiązkowych programów tego rodzaju: ISCC, Bonsucro EU, RTRS EU RED, RSB EU RED, 2BSvs, RSBA i Greenergy. Na tej podstawie w 27 państwach członkowskich stosuje się je bezpośrednio.

Günther Oettinger, komisarz ds. energii, mówi: "Musimy dopilnować, aby cały łańcuch produkcji i dostaw biopaliw był zrównoważony. Dlatego właśnie ustanowiliśmy najwyższe na świecie wymagania w dziedzinie zrównoważonego rozwoju. Systemy zatwierdzane obecnie na poziomie UE są dobrym przykładem przejrzystych i rzetelnych metod gwarantowania, że normy te są przestrzegane".

Biopaliwa stosowane w UE, niezależnie od tego czy są produkowane na potrzeby lokalne, czy też importowane, muszą być zgodne z tymi normami, aby otrzymać dofinansowanie ze strony państwa lub zostać wliczone do obowiązkowych celów krajowych w zakresie wykorzystania energii odnawialnej. Kryteria te mają na celu zapobieganie przekształcaniu się obszarów o dużej różnorodności biologicznej oraz obszarów zasobnych w węgiel w obszary produkcji surowców służących do produkcji biopaliw. W praktyce oznacza to, że biopaliw wyprodukowanych z upraw prowadzonych na terenach, które wcześniej zajmował unikalny ekosystem lasu tropikalnego lub naturalnych użytków zielonych, nie można uznać za zrównoważone. Ponadto emisje gazów cieplarnianych całego łańcucha produkcji muszą być o co najmniej 35 proc. niższe w porównaniu do paliw kopalnych. Próg ten z czasem będzie podwyższany.

Kontekst

UE postawiła sobie za cel osiągnięcie do 2020 r. co najmniej 10 proc. udziału energii odnawialnej w transporcie. W przypadkach, gdy do osiągnięcia tego celu wykorzystuje się biopaliwa, muszą one spełniać wymogi w zakresie zrównoważonego rozwoju. Oznacza to, że surowce do produkcji biopaliw nie mogą pochodzić z obszarów cennych pod względem różnorodności biologicznej, takich jak obszary chronione, ani z obszarów, które wiążą duże ilości węgla, takich jak lasy lub torfowiska.

Przedsiębiorstwa mogą wybierać, czy wykażą zgodność z tymi wymogami w zakresie zrównoważonego rozwoju na podstawie systemów krajowych, czy przyłączając się do dobrowolnego programu zatwierdzonego przez Komisję.

Jeżeli Komisja po dokładnym sprawdzeniu danego programu pod względem wymogów w zakresie zrównoważonego rozwoju uzna, że w zadowalającym stopniu spełnia on wymogi dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, wówczas zatwierdza go na pięć lat. Program taki polega na kontrolowaniu gdzie i w jaki sposób produkuje się biopaliwa. Jeżeli dany produkt spełnia wymogi dobrowolnego programu, wystawia się świadectwo jego zgodności.

Po dokonaniu szczegółowej oceny i wprowadzeniu różnych ulepszeń Komisja zatwierdziła następujące programy:

• ISCC (niemiecki program finansowany przez państwo obejmujący wszystkie rodzaje biopaliw);
• Bonsucro EU (wspólna inicjatywa na rzecz biopaliw z trzciny cukrowej, adresowana do Brazylii);
• RTRS EU RED (wspólna inicjatywa na rzecz biopaliw z soi, adresowana do Argentyny i Brazylii);
• RSB EU RED (wspólna inicjatywa obejmująca wszystkie rodzaje biopaliw);
• 2BSvs (program francuskiego przemysłu obejmujący wszystkie rodzaje biopaliw);
• RSBA (program holdingu Abengoa obejmujący jego łańcuch dostaw);
• Greenergy (program firmy Greenergy dotyczący brazylijskiego etanolu z trzciny cukrowej).

Komisja prowadzi rozmowy z autorami innych dobrowolnych programów na temat ich poprawy i doprowadzenia do spełnienia przez biopaliwa wymogów w zakresie zrównoważonego rozwoju.

Dalsze informacje

Zatwierdzone programy oraz sprawozdania oceniające będą publikowane na internetowej platformie na rzecz przejrzystości: www.ec.europa.eu/energy/renewables/biofuels/sustainability_schemes_en.htm



źródło: © Unia Europejska, 1995-2011
www.europa.eu