W debacie udział wzięli:

• Tobiasz Adamczewski - WWF Polska
Realizuje głównie działania konsultacyjne w kontekście wdrażania dyrektywy o efektywności energetycznej oraz odnawialnych źródłach energii, a także działania informacyjne dotyczące klimatu i energii. Od ponad 6 lat związany z tematyką dot. klimatu i energii.

• Krzysztof Blusz – fundacja demosEuropa, wiceprezes
Współzałożyciel i wiceprezes zarządu fundacji demosEUROPA – Centrum Strategii Europejskiej. Współtwórca oraz dyrektor programów informacyjnych, edukacyjnych, a także kampanii społecznych poświęconych problematyce europejskiej i międzynarodowej. Stały komentator spraw europejskich i międzynarodowych w mediach krajowych i zagranicznych.

• Katarzyna Snyder - Ministerstwo Środowiska
Szefowa Polskiej Grupy Negocjacyjnej z Wydziału Polityki Klimatycznej Departamentu Zrównoważonego Rozwoju Ministerstwa Środowiska. Ekspert w dziedzinie praw człowieka i ochrony klimatu z doświadczeniem również w organizacjach pozarządowych. Koordynatorka Zespołu Prezydencji w czasie COP19.

• dr Artur Gradziuk - Polski Instytut Spraw Międzynarodowych
Od 2001 roku związany z Polskim Instytutem Spraw Międzynarodowych, uczestnik wielu projektów badawczych i analitycznych podejmujących temat gospodarczych aspektów spraw międzynarodowych, autor licznych ekspertyz i publikacji. Koordynator programu ds. międzynarodowych stosunków gospodarczych i problemów globalnych PISM. Jedną z domen działania są globalne negocjacje klimatyczne.

• dr Andrzej Kassenberg – Instytut na rzecz Ekorozowoju
Jeden z założycieli i wieloletni prezes fundacji Instytut na rzecz Ekorozwoju. Ekspert ds. polityki zrównoważonego rozwoju na poziomie krajowym i regionalnym, obecnie specjalizujący się w problematyce energetycznej i ochrony klimatu. Uczestnik obu Szczytów Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r. i w Johannesburgu w 2002 r. Uczestnik Szczytów Klimatycznych na Bali w 2007 (COP13), w Poznaniu w 2008 (COP14) i w Kopenhadze w 2009 (COP15).

• Urszula Stefanowicz – Polski Klub Ekologiczny
Od wielu lat koordynatorka działań i reprezentantka – obecnie Rzeczniczka ds. politycznych, Koalicji Klimatycznej zrzeszającej 23 organizacje pozarządowe zaangażowane w działania na rzecz ochrony klimatu. Uczestnik Szczytów Klimatycznych w Poznaniu (2008), w Kopenhadze (2009), w Durbanie (2011), w Doha (2012) i w Warszawie (2013). Kierownik projektu w okręgu mazowieckim Polskiego Klubu Ekologicznego.

Debatę poprowadził Paweł Sulik, dziennikarz radia TOK FM.

Punkt wyjścia do debaty:

Ogłoszony w listopadzie tego roku piąty raport Międzynarodowego Panelu ds. Zmian Klimatu (IPCC) nie pozostawia wątpliwości, że za postępujące zmiany klimatu odpowiada człowiek i prowadzona przez niego – oparta w przeważającej mierze na spalaniu paliw kopalnych – działalność gospodarcza. Pokazuje również, że brak zdecydowanych działań mających na celu znaczne obniżenie emisji gazów cieplarnianych może doprowadzić do poważnych i nieodwracalnych skutków.

Konferencja Stron Konwencji Klimatycznej (COP) w Limie jest kluczowym momentem na drodze do zawarcia nowego globalnego porozumienia klimatycznego. Jako najistotniejsze zakłada się decyzje dotyczące przyjęcia globalnych długoterminowych limitów emisyjnych, sposobu zobowiązywania się do redukcji emisji oraz finansowania działań w państwach uboższych.

Czy decyzje podjęte na Konferencji w Limie spełnią oczekiwania w tych najważniejszych kwestiach?

W czasie debaty próbowano odpowiedzieć m.in. na następujące pytania:

• Czy COP w Limie daje nadzieje na przyjęcie porozumienia w Paryżu, czy raczej zmniejszył szanse na jego przyjęcie?
• Czy przed COP w Paryżu państwa zaostrzają swoje stanowiska, żeby wynegocjować jak najwięcej dla siebie, czy raczej widać zbliżanie się do porozumienia?
• Czy rekomendacje IPCC są brane na poważnie przez polityków?
• Według doniesień prasowych Polska zablokowała zapisy konkluzji Rady UE w sprawie celów na Limę odnoszące się do 2100 roku – czy istnieje racjonalna argumentacja takich działań?
• Dlaczego konieczne jest nowe porozumienie i czy zastąpi Konwencję czy Protokół?
• Do czego może zobowiązać nowe porozumienie i w jaki sposób może ukarać państwa, które nie osiągną swoich celów?
• Czy potencjał globalnych redukcji emisji cieplarnianych jest większy w ramach porozumienia globalnego, czy determinacji działań poszczególnych państw?
• Czy warto wdrażać politykę klimatyczną w ramach porozumień bilateralnych (CN-US) czy multilateralnych (UE) pomimo braku silnego porozumienia globalnego?
• Czy w ramach porozumienia UNFCCC jest miejsce na zakaz dotacji do paliw kopalnych?
• Dlaczego tak wiele państw (również w UE, w tym Polska) nadal nie ma planu dekarbonizacji swojej gospodarki, skoro wiadomo, że to musi nastąpić najpóźniej do 2100 roku?
• Jaką rolę powinna odegrać Polska w wypełnianiu celów UE do 2030 roku i później?
• Czy Polska będzie miała wystarczające narzędzia analityczne, by móc efektywnie negocjować w UE swoje cele non-ETS?
• Czy grożenie wetem jest skuteczną metodą osiągania optymalnych porozumień?
• Czy Polska w Limie odegrała konstruktywną rolę, czy może były takie chwile, gdy Polska, poprzez swoje stanowisko, uniemożliwiała UE wyjścia ze stanowiskiem, które mogłoby pomóc w szybszym podejmowaniu decyzji na poziomie UNFCCC?
• Jaką rolę może odegrać Polska od teraz do COP w Paryżu, żeby wpłynąć na pozytywny wynik nadchodzącej Konferencji Stron?

Ze szczegółowymi tezami do dyskusji przygotowanymi przez Tobiasza Adamczewskiego można zapoznać się TUTAJ.

Zachęcamy do zapoznania się z tekstami o negocjacjach klimatycznych COP20:

Sukces COP21 w Paryżu zależy od Limy

W tym roku klimat ponownie wrócił na pierwsze strony gazet i polityczne salony. Opublikowane we wrześniu podsumowanie raportu Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) wyraźniej niż kiedykolwiek wskazuje politykom drogę, którą powinni pójść. Jeśli chcemy ograniczyć wzrost temperatury do 2°C tak, by koszt transformacji był możliwy do zaakceptowania musimy między 2010 a 2050 ograniczyć świtowe emisje o 40-70%, a do 2100 emisje muszą spaść do zera. Jeżeli zmian klimatu nie uda się ograniczyć, koszty gospodarcze i społeczne okażą się znacznie wyższe niż koszt zmniejszania emisji. Warunkiem zawarcia światowego porozumienia na szczycie w Paryżu jest osiągnięcie w Limie szeregu kluczowych rozstrzygnięć. COP20 musi zapewnić stabilne fundamenty dla decyzji, które mają zostać podjęte w Paryżu.

więcej: TUTAJ

COP20 - Duże nadzieje w pierwszym dniu negocjacji

Paulina Szabat pisze z Limy: od 1 grudnia przez kolejne dwa tygodnie oczy całego świata będą zwrócone na Limę, która jest tegorocznym gospodarzem 20 Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Klimatu - COP20.

Więcej TUTAJ

COP20 Lima – skamielina dnia dla najbogatszych państw

Skamielina Dnia (ang. Fossil of the Day) to niechlubna nagroda przyznawana przez Climate Action Network każdego dnia negocjacji państwom i organizacjom najmocniej szkodzącym procesowi negocjacyjnemu. Kto otrzyma ją tym razem?

więcej: TUTAJ

COP20 w Limie – rośnie szansa na historyczny przełom. Jest szkic globalnego porozumienia klimatycznego

Szkic nowego porozumienia zawiera przełomowy zapis: po raz pierwszy w historii wszystkie kraje zobowiążą się do redukcji emisji gazów cieplarnianych. To jednak wciąż za mało, by zatrzymać ocieplenie na bezpiecznym poziomie.

więcej: TUTAJ

Klimatyczna recydywa - Polska znów pod pręgierzem organizacji ekologicznych. Zostaliśmy Skamieliną Dnia

Organizacja Climate Action Network każdego dnia konferencji klimatycznej piętnuje kraje najskuteczniej hamujące postęp negocjacji. W środę niechlubną antynagrodę otrzymały Stany Zjednoczone, Japonia, Wenezuela ... i Polska.

więcej: TUTAJ

PATRONAT MEDIALNY: