Artykuł dr. Zapalskiego, Jerzego Trammera z UW, a także prof. Bruno Mistiaena z francuskiego CNRS opublikowało w majowym numerze prestiżowe brytyjskie czasopismo "Palaeontology".

Na podstawie badań polsko-francuskiego zespołu można podważać wiele rekonstrukcji zmian klimatycznych opartych o wcześniejsze badania koralowców.

Jak wyjaśnili przedstawiciele Wydziału Geologii UW w przesłanym PAP komunikacie, koralowce są zwierzętami budującymi masywne szkielety z węglanu wapnia. Zdolność do akumulacji tego związku powoduje, że koralowce tworzą największe struktury biologiczne na Ziemi – rafy. Jednocześnie zwierzęta te są bardzo wrażliwe na zmiany środowiska. Wahania temperatury, zasolenia, czy dostępności pożywienia mogą powodować, że w pewnych okresach szkielet może przyrastać szybciej, a w innych wolniej.

Dotychczas sądzono, że wzrost tych korali, zapisany w szkielecie, przypomina nieco zapis pór roku w słojach drewna, tak więc analiza sposobu wzrostu korali pozwala na rekonstrukcje zmian klimatycznych i środowiskowych.

Ten powszechnie akceptowany pogląd został podważony przez zespół dr. Zapalskiego. Badania przeprowadzone na pochodzących z dewonu (a więc liczących ok. 380 mln lat) koralowcach z Gór Świętokrzyskich pokazują, że wzrost poszczególnych polipów – a więc osobników w kolonii – miał różną dynamikę.

Polipy namnażają się przez pączkowanie, więc mają tę samą informację genetyczną są – są klonami. "Zmiany środowiska powinny jednakowo wpływać na wzrost wszystkich osobników. Tymczasem istnienie różnic we wzroście poszczególnych polipów temu przeczy" – wyjaśniono w komunikacie WG UW. Ze szkieletów niektórych koralowców nie da się więc wyciągnąć jednoznacznych wniosków na temat zmian środowiska, w którym żyły. W ten sposób może się okazać, że błędnych jest wiele rekonstrukcji zmian klimatycznych przeprowadzonych na podstawie badania koralowców.