Dane o lodzie arktycznym są wskaźnikiem postępów globalnego ocieplenia. Są publikowane dwa razy do roku po zimie i po lecie. Opublikowane dane dotyczące zimy 2009/10 pokazują, że swoje maksimum rozprzestrzeniania się lód morski osiągnął 31 marca, kiedy to pokrywał 15,25 milionów km kw. powierzchni mórz. Było to o 650 000 km kw. poniżej średniej dla marca z lat 1979-2000.

Powyżej średniej morski lód arktyczny rozprzestrzeniał się na Morzu Beringa i Morzu Bałtyckim, ale poniżej średniej był w Atlantyckim sektorze Arktyki w tym w Zatoce Baffina i w rejonie kanadyjskich prowincji nadmorskich. W pozostałych regionach lód morski rozprzestrzeniał się, oscylując wokół średniej. Według danych ośrodka, tempo zaniku lodu dla marca w okresie 1978-2010 wynosi 2,6 proc. na dziesięciolecie.

Lód morski odbija światło słoneczne, utrzymuje niską temperaturę w regionie polarnym i globalnie wpływa na klimat. Specjaliści przyznają, że ostatniej zimy lód morski nieznacznie odbudował swoją grubość dzięki temu, że przetrwał kilka sezonów topnienia. Jednak jego rozprzestrzenianie się – mimo, iż szybsze niż poprzednich cieplejszych latach - nadal było stosunkowo niskie w porównaniu z minionymi dekadami. "Myślę, że jest to szóste lub siódme wysokie maksimum od 32 lat" – powiedział Walt Meier z Krajowego Ośrodka Danych o Pokrywie Śnieżnej i Lodowej.

Dodał, że kluczowe dane wskazują, iż w tym roku latem topnienie lodu morskiego będzie postępować bardzo szybko. "Można by powiedzieć, że będzie to rok minimum powierzchni pokrywy lodowej, być może jeden z najniższych, ale nie zbliży się do rekordowego roku 2007. Ilość grubego lodu morskiego będzie niewielka, pytanie tylko jak niewielka" – mówił Meier.

W 2007 roku padł ostatni rekord kurczenia się pokrywy lodowej mórz Arktyki. Wówczas to latem skurczyła się ona do 4,13 mln km kw. W poprzednim miesiącu japońcy naukowcy informowali na łamach pisma "Geophysical Research Letters", że raczej wiatry niż zmiany klimatyczne były odpowiedzialne za skurczenie się lodu skuwającego morze o blisko jedną trzecią od 1979 roku.

Od lodu arktycznego zależy życie niedźwiedzi polarnych, które wędrując po lodzie poszukują pokarmu. Kiedy lodowa pokrywa topnieje, niedźwiedzie są zmuszone przemieszczać się z kry na krę. Wprawdzie są doskonałymi pływakami, ale nie dorównują fokom, które na lodzie są mniej zwinne, stanowiąc dobrą zdobycz dla niedźwiedzi.