W październiku 2006 roku Komisja Europejska przedstawiła plan działań na rzecz racjonalizacji zużycia energii, który zawierał dużą ilość wskaźników, zgrupowanych w dziesięciu priorytetowych obszarach. Należały do nich m.in. normy eksploatacyjne dla produktów wykorzystujących energię, takich jak kotły, kopiarki oraz wszelkiego rodzaju oświetlenie, nowe normy energetyczne dla budynków oraz obowiązek ograniczenia samochodowej emisji CO₂.

Średniookresowy przegląd planu działań zaplanowano na rok 2009. Ujawniony jesienią 2009 roku szkic wskazywał, że władze Unii planują nałożyć na państwa członkowskie obowiązek poprawy efektywności energetycznej. Plan ten został jednak przekazany do Departamentu Energetyki Günthera Oettingera, który wciąż pracuje nad nowym projektem.

Według badań Europejskiej Organizacji Klimatycznej oraz Regulatory Assistance Project Unia może dokonać oszczędności rzędu 20 i 30%, realizując wszystkie opłacalne środki oszczędności energii.

Może to pomóc w zaoszczędzeniu 78 mld € do 2020 roku i zredukować średni rachunek za energię o 380 € w samym 2020 roku – prognozuje konsultant Ecofys and the Fraunhofer ISI, jeden z autorów raportu.

W rzeczywistości jednak przepisy unijne odpowiadają ledwie za jedną trzecią potencjalnych oszczędności, uzyskanych dzięki izolacji budynków, elektrycznym samochodom czy silnikom elektrycznym w instalacjach przemysłowych.

Według raportu spełnienie celów będzie wymagać oszczędności rzędu 394 mln ton ekwiwalentu olejowego (mtoe) do 2020 roku. Kryzys spowodował zmniejszenie zużycia energii o 70 mtoe, a nowe przepisy wymagają redukcji o dalsze 115 mtoe – oznacza to niedobór oszczędności rzędu 208 mtoe do roku 2020.

W rezultacie Unia może walczyć o spełnienie innych celów klimatycznych, mających na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych oraz podniesienie udziału energii odnawialnej, nie zdając sobie sprawy z potencjalnych oszczędności energetycznych – ostrzega raport.

Sporządzony w kwietniu br. raport Fundacji Klimatycznej, „Mapa oszczędności na rok 2050”, stwierdza, że konieczne będzie sporządzenie listy środków niezbędnych do redukcji emisji o ponad 80% do roku 2050.

Według raportu kluczowym rozwiązaniem dla przyspieszenia wzrostu energooszczędności jest wprowadzenie we wszystkich państwach celów wiążących dla odbiorców końcowych członkowskich. Taki cel nie tylko zapewni realizację istniejących przepisów, ale także wzmocni realizację przepisów krajowych.

W przeciwieństwie do docelowego wskaźnika redukcji emisji gazów cieplarnianych czy wielkości udziału energii odnawialnej w ogólnej produkcji energii, przepisy dotyczące energooszczędności w państwach członkowskich nie są wiążące. Grupy klimatyczne wskazują w związku z tym na nikłe postępy we wdrażaniu zapisów dyrektywy w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych.

Raport został opublikowany przed unijnym przeglądem „Planu działań na rzecz Energooszczędności”, który Komisja ma opublikować jeszcze w tym roku.

Wiele szczegółów dotyczących debaty na temat planu działań skupia się na uprawomocnieniu celów na rok 2020. Jednak, podczas gdy wielu posłów opowiada się za takim rozwiązaniem, unijny komisarz ds. energii, Günther Oettinger, zaznaczył, że dopiero w 2012 roku oceni konieczność wprowadzenia takich środków.

Raport podkreśla szczególnie rangę wyzwania. „Wskaźniki energooszczędności są zróżnicowane i można je zastosować we wszystkich sektorach – będą musiały być zastosowane odpowiednio wcześnie, by móc wykorzystać ich potencjał”.