Z tej tabeli można wyciągnąć wiele wniosków.

Dodajmy jeszcze, że na trzecie miejsce w emisji gazów cieplarnianych w 2007 roku, za USA i Chinami wysunęła się Indonezja. Jak to możliwe? Bynajmniej nie dzięki spalaniu paliw kopalnych, lecz w wyniku rabunkowego karczowania i wypalania lasów tropikalnych pod biopaliwa i tereny rolnicze. To obrazuje, jak run na biopaliwa i kryzys żywnościowy zwiększa presję na środowisko w ogóle, a w szczególności na istniejące jeszcze póki co lasy tropikalne.

Mieszkańcy bogatych krajów rozwiniętych zużywają olbrzymie ilości energii, jeżdżą samochodami, kupują wielkie ilości produktów przemysłowych. Mieszkańcy krajów rozwijających się traktują ten sposób życia jak wzorzec, do którego należy dążyć. Jeśli najludniejsze kraje, takie, jak Chiny i Indie będą przyjmować sposób życia bogatych krajów zachodu i będą to zaspokajać energetyką konwencjonalną i transportem samochodowym i lotniczym - uboczne efekty ekologiczne mogą okazać się katastrofalne.

Aktualna emisja CO2 przez ludzi wynosi 35 miliardów ton rocznie. Szacuje się, że poziom bezpieczeństwa to około 10 miliardów ton. Kiedy na świecie było 2.5 miliarda ludzi (1950 r.) i w krajach Zachodu kształtowały się obowiązujące do dziś wzorce społeczne, dawało to 4 tony/osobę, czyli wartość zbliżoną do średniej obecnej emisji, przy znacznie mniejszej części ludzkości żyjącej w ten sposób.

Dzisiaj, kiedy na Ziemi żyje 6,5 miliarda ludzi (2007), poziom bezpieczeństwa 10 miliardów ton odpowiada emisji raptem 1,5 tony na osobę. Ponadto w 1950 roku ludność krajów bogatych stanowiła bardzo nieliczną grupę - kraj rozwijające się, w tym Chiny i Indie, były jeszcze praktycznie w epoce przedprzemysłowej. Dzisiaj cały świat naśladuje zachodni sposób życia, co pod kątem możliwości absorpcji gazów cieplarnianych czy choćby tempa zużycia zasobów ropy jest absolutnie nie do utrzymania.
 

Oczywiste jest, że jeśli chcemy ustabilizować emisję CO₂ na obecnym poziomie (co i tak będzie prowadzić do dwukrotnego wzrostu jego koncentracji), to kraje rozwinięte muszą ograniczyć emisję, aby "zaoszczędzone" w ten sposób limity mogły zostać wykorzystane przez kraje rozwijające się.

Kraje uprzemysłowione - Ameryka, Europa, Japonia czy Australia wyznaczają dla reszty świata standardy w sposobie życia, gospodarce, zużyciu energii. Stanowią wzorzec dla krajów rozwijających, które je naśladują. Mieszkańcy krajów rozwijających, którzy mogą sobie na to pozwolić, od Dubaju po Chiny, przechodzą z "niskoemisyjnego" sposobu życia na wzorce "wysokoenergetyczne" - wsiadają do samochodów, chcą latać samolotami na wakacje, budują betonowe drogi, domy i galerie handlowe oraz elektrownie do ich zasilania...

Jeśli miliardy ludzi w krajach rozwiniętych osiągnie "sukces" ekonomiczny, mierzony zużyciem paliwa takim, jak w USA - z emisją ponad 20 ton dwutlenku węgla na osobę, to w 2050 ludzkość będzie emitowała do atmosfery ponad pięciokrotnie więcej dwutlenku węgla niż obecnie - sto kilkadziesiąt miliardów ton (ekwiwalent 43 miliardów ton węgla). Pomijając już wyczerpanie zasobów paliw kopalnych i wynikające stąd załamanie opartej na nich ekonomii, emisja taka oznaczałaby wprost niewyobrażalną katastrofę dla klimatu planety, a w następstwie dla człowieka.

Kraje uprzemysłowione, świadome konsekwencji tego trendu i przykładu, jaki dają, powinny jak najszybciej odejść od obecnego modelu życia, upowszechniając energooszczędne technologie i promując podobne procesy w krajach rozwijających się. W innym przypadku cały świat z konsumpcyjnym samozadowoleniem będzie podążał ścieżką ku katastrofie... A przebudzenie będzie bolesne.

Różnym sposobom wytwarzania energii elektrycznej towarzyszą różne ilości wypuszczanego do atmosfery dwutlenku węgla. Największe emisje związane są z elektrowniami na paliwa kopalne. To te elektrownie produkują większość energii elektrycznej.

źródło: Ziemia na Rozdrożu, fot. www.sxc.hu
www.ziemianarozdrozu.pl