więcej


Publikacje zagraniczne

Sharing the effort under a global carbon budget (11158)

2010-04-25

Drukuj
img style='float:left; margin: 0 6px 6px 0;'Przygotowany przez ECOFYS na zlecenie WWF raport określa różne ścieżki prowadzące do ograniczenia globalnych emisji o przynajmniej 80% do 2050 r. i o 30% do 2030 r. w odniesieniu do poziomów z 1990 r.
Tylko precyzyjnie określony globalny budżet węglowy do 2050 roku, oparty na sprawiedliwym podziale odpowiedzialności pomiędzy kraje ubogie i bogate, pozwoli zapobiec niebezpiecznym zmianom klimatu i utrzymać wzrost temperatury znacznie poniżej 2ºC – przekonuje WWF w swoim raporcie.

Według analiz, całkowity budżet węglowy – czyli akceptowalna wielkość emisji globalnych w danym okresie – musi być określony ściśle na poziomie 1600 Gt CO2eq pomiędzy rokiem 1990 a 2050.

Ponieważ świat wyemitował już z tego ogromną część, budżet od dziś do 2050 jest ograniczony do 970 Gt CO2eq z wyłączeniem emisji pochodzących ze zmian w użytkowaniu ziemi.

Raport określa różne ścieżki prowadzące do redukcji emisji w ramach globalnego budżetu. Określa trzy różne strategie, które mogą zostać zastosowane do sprawiedliwego rozdzielenia odpowiedzialności i korzyści pomiędzy kraje.

Są to:
  • Prawo do rozwoju w obliczu zmian klimatu (Greenhouse Development Rights - GDRs), gdzie wszystkie kraje muszą zredukować emisje poniżej wartości przyjętej w scenariuszu „business as usual”, opartego na ich emisji per capita, wskaźnikach ubóstwa oraz PKB per capita.
  • Kontrakcja i konwergencja (Contraction and Convergence - C&C), gdzie uprawnienia do emisji per capita zbiegają się do poziomu równego dla wszystkich krajów w określonym czasie.
  • Powszechna ale zróżnicowana konwergencja (Common but Differentiated Convergence - CDC), gdzie kraje rozwinięte sprowadzają emisje per capita do równego dla wszystkich państw poziomu, zaś pozostałe kraje zmniejszają emisję do tego samego poziomu, jeśli ich emisje per capita osiągną średnią globalną.
Autorzy raportu wykazują, że do 2050 roku metodologia GDR wymaga od grupy krajów rozwiniętych (kraje Aneksu I) redukcji emisji o 157%. Ponieważ nie mogą one obniżyć krajowych emisji o więcej niż 100%, będą musiały finansować redukcję emisji w innych krajach, aby osiągnąć wymagane pułapy.

Różne strategie stwarzają różne możliwości dla krajów spoza Aneksu I.

Strategia GDR pozwala na wzrost emisji w krajach rozwijających się (przynajmniej w fazie początkowej). Dwie pozostałe nie dają już takich możliwości. W ramach metod C&C i CDC, Chiny na przykład będą musiały zredukować przynajmniej 70%, zaś India od 2 do 7% emisji do 2050 r. w porównaniu z 1990.

Najbiedniejsze kraje będą mogły kontynuować wzrost emisji przynajmniej do 2050 roku wg strategii GDR, zaś wg dwóch pozostałych opcji rozdziału już po 2025 będą musiały ograniczać emisje.

Publikacja (w jęz. angielskim) do pobrania w pliku PDF


źródło: WWF
www.panda.org

Udostępnij wpis swoim znajomym!




Podziel się swoją opinią


Za treść materiału odpowiada wyłącznie Fundacja – Instytut na Rzecz Ekorozwoju



Portal dofinansowany ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za jego treść odpowiada Fundacja – Instytut na Rzecz Ekorozwoju, poglądy w nim wyrażone nie odzwierciedlają oficjalnego stanowiska Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej