Pretekstem do spotkania z profesorem była publikacja jego autorstwa pt. „25 ochrony środowiska w demokratycznej Polsce”. Jako filary przemian, które nastąpiły po 1989 roku, autor wskazuje reformę prawa o ochronie środowiska, kontrolę przestrzegania tego prawa i zapewnienie źródeł finansowania dla prowadzonych w tym obszarze działań. Jak podkreśla prof. Nowicki, Polska stworzyła unikatowy w skali światowej system finansowania ochrony środowiska, który pozabudżetowo wspierał i wspiera najważniejsze inwestycje i przedsięwzięcia w tej dziedzinie.

Dzień dzisiejszy stawia jednak przed nami nowe wyzwania o charakterze globalnym. Działania prowadzone przez Polskę powinny być prowadzone dwutorowo. Po pierwsze powinniśmy szukać rozwiązań, które pozwolą nam ograniczyć skalę zmian klimatu, po wtóre musimy być przygotowani na to, czego już nie uniknąć się nie da. Prof. Nowicki nie pozostawia wątpliwości: – Wbrew wielu politykom twierdzę, że właśnie w Polsce możemy zrobić bardzo dużo, ponieważ mamy przestarzały system energetyczny i musimy go zmodernizować. – Jak zaznacza w dalszej części wypowiedzi, rozwiązaniem nie jest kontynowanie obecnej polityki energetycznej opierającej się na węglu czy atomie. Prof. Nowicki wskazuje na pilną potrzebę promowania rozwiązań opartych na rozproszonej energetyce odnawialnej, które „w największym stopniu zapewnią bezpieczeństwo energetyczne, zredukują emisję nie tylko dwutlenku węgla, ale wszystkich zanieczyszczeń”.

W ostatniej części wywiadu poruszyliśmy kwestię globalnych negocjacji klimatycznych, których finał nastąpi w przyszłym roku w Paryżu. Profesor Nowicki jest w tej kwestii umiarkowanym optymistą. Dostrzega działania na rzecz klimatu, które zaczynają prowadzić najwięksi emitenci CO₂, czyli Chiny, Stany Zjednoczone i Indie. Wierzy w podpisanie globalnego porozumienia, ale podkreśla, że „na ile te zobowiązania będą powodowały zastopowanie obecnego trendu wzrostu dwutlenku węgla (…) okaże się dopiero po podliczeniu”.

Prof. dr hab. Inż. Maciej Nowicki od 50 lat zajmuje się zagadnieniami związanymi z ochroną środowiska. Do 1989 r. pracownik naukowy Politechniki Warszawskiej. Dwukrotnie Minister Środowiska (1991 i 2007-2010). W okresie 1992-2007 Prezes Fundacji EkoFundusz. W latach 1994/95 Wiceprzewodniczący Komisji ONZ ds. ekorozwoju, a w latach 2008/09 Przewodniczący Konwencji ONZ ds. ochrony klimatu. W 1997 doradca Sekretarza Generalnego OECD w Paryżu. Laureat największej w Europie nagrody w ochronie środowiska „Deutscher Umweltpreis” oraz nagrody rządu szwedzkiego. Autor 7 książek i ponad 200 artykułów z ochrony środowiska, energetyki i rozwoju zrównoważonego.

ChronmyKlimat.pl