Powyższe zdanie pochodzi z raportu podsumowującego COP 19 przygotowanego przez Fundację im. Heinricha Bölla. Autorzy poddają dogłębnej analizie zarówno jej przebieg i efekty. Jak trafnie zauważają we wstępie "po warszawskim szczycie nie spodziewano się wiele, optymiści mimo wszystko mieli nadzieję, że na półmetku przygotowań do przyjęcia porozumienia w 2015 roku nastąpi postęp". Po czym wymieniają obszary w których COP 19, miał przynieść – jeśli nie końcowe odpowiedzi – to z pewnością powinien zakończyć się konkretnymi uzgodnieniami:

• Powstanie przejrzystego (i ambitnego) harmonogramu dla określenia przez wszystkie Strony deklarowanych celów zmniejszenia emisji, które zostałyby wpisane do porozumienia z 2015 roku;
• Uzgodnienia, że deklarowane cele i wkłady będą mierzone według jasnych kryteriów umożliwiających postawienie ambitnych celów w oparciu o zasadę sprawiedliwości (equity);
• Konkretnych sum i planu działania dla zwiększenia finansowania po uruchomieniu "szybkiej" pomocy po 2012 roku – w celu realizacji zobowiązania do przeznaczania do 2020 roku 100 miliardów dolarów rocznie oraz zasilenia Funduszu Adaptacyjnego środkami finansowymi pozwalającymi na realizację jego celów przynajmniej w minimalnym zakresie;
• Stworzenia międzynarodowego mechanizmu strat i szkód uzgodnionego w Dausze;
• Konkretnych decyzji odnośnie dalszych działań zmierzających do zaoszczędzenia gigatony emisji przed rokiem 2020, a także uzgodnienia planu działań dla utrzymania globalnego ocieplenia w granicach 2°C lub nawet 1,5°C.

Czy i jakim stopniu udało się te pośrednie cele zrealizować? – zapraszamy do lektury.

Więcej publikacji na temat polityki klimatycznej na stronie Fundacji im. Heinricha Bölla.

Niniejszy materiał został opublikowany dzięki dofinansowaniu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za jego treść odpowiada Fundacja – Instytut na rzecz Ekorozwoju, poglądy w nim wyrażone nie odzwierciedlają oficjalnego stanowiska Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.