Tak wyznaczonym celom powinny towarzyszyć cele orientacyjne, takie jak obniżenie poziomu emisji o 40% do 2030 r. i o 60% do 2040 r. Zaś ich realizacja powinna przebiegać równolegle do wiążących strategii unijnych pozwalających na ich osiągnięcie. Zdaniem EKES-u jedynie ambitne cele średnioterminowe umożliwią UE obniżenie o 80–95% emisji do 2050 r. Sprawozdawca tej opinii Josef Zbořil (Grupa Pracodawców, Czechy) stwierdził, że jasność celów długoterminowych oznacza stabilność dla inwestorów i decydentów.

Realizacja tych zamiarów będzie kosztowała około 270 mld EUR rocznie w ciągu najbliższych 40 lat i nie będzie możliwa bez poważnego zaangażowania ze strony przedsiębiorstw. Dlatego też Komitet wezwał Komisję do podjęcia intensywniejszych starań o to, by przedsiębiorstwa inwestowały w energooszczędne i niskoemisyjne technologie. Komitet zalecił przeprowadzenie dogłębnego przeglądu unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, który pozwala na handel przydziałami emisji gazów cieplarnianych na rynku międzynarodowym. Dochody ze sprzedaży uprawnień powinny być zarezerwowane na finansowanie przejścia na gospodarkę niskoemisyjną.

EKES twierdzi, że ta transformacja wymaga także skoku technologicznego, do czego z kolei potrzeba aktywnej polityki przemysłowej i skoordynowanej polityki badań i rozwoju. Konieczne są zdecydowane działania w dziedzinach, takich jak produkcja energii, gdzie zgodnie z oczekiwaniami do 2050 r. 100% elektryczności ma pochodzić z technologii niskoemisyjnych, i transport, gdzie sprawą nadrzędną jest przyspieszenie prac nad większą oszczędnością paliwową, samochodami elektrycznymi oraz wydajniejszym transportem publicznym. W opinii stwierdzono, że także budownictwo i rolnictwo są sektorami, w których można jeszcze wiele poprawić.

Jednak współsprawozdawca opinii Richard Adams (Grupa Innych Podmiotów, Wielka Brytania) ostrzegł, że nie należy przeceniać roli technologii w przeciwdziałaniu zmianie klimatu. Dodał, że Zmiana stylu życia jest równie ważna, gdyż świadomi tych zagadnień konsumenci mogą wywierać nacisk na firmy, by wytwarzały niskoemisyjne produkty i świadczyły niskoemisyjne usługi.

Podkreślił następnie, że skoro przejście na nową gospodarkę niskoemisyjną wywrze głęboki wpływ na społeczeństwo, to jest sprawą pierwszorzędną, by społeczeństwo obywatelskie było uczestnikiem trwałego dialogu na ten temat, tak by przyczynić się do złagodzenia skutków tej zmiany.