W styczniu 2009 roku rząd przyjął, nie dysponując praktycznie żadnymi wynikami analiz/badań (nawet w socjalizmie było to nie do pomyślenia), program energetyki jądrowej (2 elektrownie po dwa bloki, każdy 1600 MW, o jednostkowych nakładach inwestycyjnych wynoszących 4 mln euro na MW, z docelową roczną produkcją energii elektrycznej wynoszącą około 50 TWh). W ciągu roku program zrobił niezwykłą karierę. Mianowicie, energetyka jądrowa stała się najbardziej wyrazistą częścią w Polityce energetycznej Polski do 2030 roku.

Energetyka jądrowa, nie jest jednak Polsce potrzebna. Jest to jasne, jeśli w badaniach uwzględni się istniejący potencjał polskiego rolnictwa energetycznego (także polski potencjał gazu łupkowego) oraz całej innowacyjnej energetyki¹, umożliwiający zrównoważony rozwój (w tym wykorzystanie ogromnego potencjału poprawy użytkowania energii). Uwzględnienie wymienionych potencjałów oznacza na przykład potrzebę rozpatrywania rocznej produkcji elektrowni jądrowych (50 TWh) w kontekście rocznej energii końcowej możliwej do uzyskania z rolnictwa energetycznego wynoszącej nawet 200 TWh, a dalej w kontekście samochodu elektrycznego który ma potencjał (jednostkowy) 2-krotnej do 3-krotnej redukcji zużycia rzeczywistego energii pierwotnej (w paliwach transportowych) oraz 2,5-krotnego zwiększenia wirtualnego udziału energii odnawialnej w rynkach końcowych, wreszcie w kontekście pompy ciepła (powiązanej z rozproszoną kogeneracją), która ma potencjał (jednostkowy) 4- do 5-krotnej redukcji zużycia rzeczywistego energii pierwotnej (w paliwach dedykowanych na rynek ciepła).

Oczywiście, gdyby nawet energetyka jądrowa była potrzebna, to pozostaje bardzo trudna sprawa sfinansowania programu inwestycyjnego, który musiałby kosztować w samym tylko wytwarzaniu około 110 mld zł. Nakłady inwestycyjne na sieci przesyłowe i rozdzielcze byłyby również bardzo duże (według inżynierskich „średniówek” nakłady te wynoszą około 70% nakładów na źródła, jeśli są to źródła bardzo wielkiej mocy). Podkreśla się tu, że inwestycje sieciowe praktycznie w ogóle nie są jednak dostrzegane w obecnym rządowym programie dotyczącym energetyki jądrowej.

Pytanie skąd PGE pozyska kapitał jest na razie tajemnicą, ale na pewno nie z giełdy (na której ceny akcji tej spółki od czasu jej wejścia na giełdę w listopadzie 2009 roku spadły poniżej ceny emisyjnej, chociaż indeksy giełdowe poszły znacznie w górę). Wszelka pomoc ze strony państwa, na przykład w postaci gwarancji kredytowych, jest też wykluczona, bo na pomoc publiczną nie zgodzi się Bruksela (ponadto zadłużenie państwa zbliża się do progu konstytucyjnego, czyli państwo ma wystarczające kłopoty bez angażowania się w pomoc dla energetyki jądrowej).

Również nie da się uzyskać środków z rynku energii elektrycznej (od odbiorców). Dlatego, że jeśli nawet rząd zablokował konkurencję poprzez utrwalenie, w ciągu ostatnich dwóch lat, konsolidacji elektroenergetyki korporacyjnej, to nie da się zablokować konkurencji, która obecnie nadchodzi z innych stron: ze strony energetyki rozproszonej (niezależni inwestorzy), a z dużym prawdopodobieństwem także w postaci importu na poziomie sieci przesyłowej (ze strony rynku unijnego i ze strony Rosji, na przykład z elektrowni jądrowej w Obwodzie Kaliningradzkim).

Aspekt sieciowy

Program jądrowy wymaga wielkiej rozbudowy przez operatora przesyłowego (PSE-Operator) sieci przesyłowych². A z drugiej strony trudności lokalizacyjne są obecnie już tak wielkie, że przez ostatnie 15 lat praktycznie żadne nowe linie przesyłowe nie zostały wybudowane. Jest też jeszcze trudniejsza sprawa. Systemowe analizy optymalizacyjne (Politechnika Śląska, główny autor analiz: dr Roman Korab) wskazują jednoznacznie na brak możliwości „zmieszczenia” dwóch elektrowni jądrowych, o mocy 3200 MW każda, w polskim systemie w ogóle, a w dolinie nocnej w szczególności. Mianowicie, polski system jest za mały z punktu widzenia tych elektrowni. W szczycie obciążenia (jednak już nie w dolinie) mieści się praktycznie jeden blok (dla kryterium ekonomicznego wynikającego z metodyki cen węzłowych), natomiast w przypadku dwóch elektrowni następuje gwałtowny wzrost strat sieciowych oraz ograniczeń sieciowych prądowych, a także napięciowych, czyli pogorszenie ekonomiki pracy całego systemu elektroenergetycznego.

Ograniczenie energetyki jądrowej do jednego bloku pociąga oczywiście za sobą drastyczne pogorszenie ekonomiki tej energetyki. W szczególności nakłady inwestycyjne na pierwszy blok w kraju, który wchodzi bez doświadczeń w segment energetyki jądrowej, są około 30% wyższe niż na kolejne bloki. Ponadto tworzenie wielkiej, specjalistycznej infrastruktury, z licznymi urzędami na poziomie państwa, wśród których najważniejszym jest Urząd Dozoru Jądrowego, jest dla jednego bloku absolutnie nieracjonalne.

Aspekt makroekonomiczny

Z makroekonomicznego punktu widzenia energetyka jądrowa spowoduje w polskiej gospodarce wielki impuls inflacyjny (wynikający stąd, że wydatki trzeba ponosić od zaraz, a pierwsze efekty będą nie wcześniej niż za 20 lat); ta bardzo ważna sprawa w gospodarce rynkowej na razie w ogóle w Polsce nie jest przez ekonomistów dostrzegana. Generalnie, ekonomika energetyki jądrowej jest dotychczas rozpatrywana na ogół, jeśli w ogóle jest, przez pryzmat kosztów samego tylko wytwarzania i premii za brak emisji CO₂. W gospodarce rynkowej konieczne jest jednak uwzględnienie kosztów sieciowych i usług systemowych oraz kosztów utylizacji wypalonego paliwa. Po uwzględnieniu wymienionych kosztów energetyka ta przestaje być konkurencyjna w zwykłym sensie³. W dodatku energetyka jądrowa zwiększa ryzyko utraty bezpieczeństwa elektroenergetycznego odbiorców warunkowane niezawodnością strukturalną sieci. Mianowicie, zwiększa ryzyko blackout-u (ze względu na koncentrację mocy w pojedynczych węzłach sieci przesyłowych), a także zwiększa ryzyko przerw u odbiorców wynikające z rozległych awarii w sieciach rozdzielczych.

Ponadto energetyka jądrowa zapewni korzyści głównie przemysłowi dóbr inwestycyjnych poza Polską, a w Polsce korzyści odniosą tylko wybrani (na przykład dwie gminy, w których elektrownie zostaną zlokalizowane, w których wystąpi zresztą syndrom Gminy Kleszczów). Z drugiej strony energetyka jądrowa zablokuje rynek inwestycji w rolnictwo energetyczne i tym samym uniemożliwi restrukturyzację rolnictwa oraz dobre przygotowanie się Polski do skutków wygaszania Wspólnej Polityki Rolnej, zablokuje rozwój polskiego przemysłu URE (urządzeń rozproszonej energetyki), zablokuje pobudzenie na masową skalę zrównoważonego rozwoju gmin wiejskich, w szczególności utrudni rozwiązanie problemu utylizacji odpadów w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym.

Trzy uwagi dotyczące współczesnej sytuacji energetyki jądrowej na świecie

Technologii atomowych nie należy wykluczać z rozważań. Jednak z bardzo dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością, do 2030 roku (w perspektywie obecnej Polityki energetycznej Polski) żadna „tradycyjna” elektrownia jądrowa nie zostanie wybudowana na obszarze Polski. Inną sprawą są polskie inwestycje kapitałowe w elektrownie atomowe w krajach sąsiednich (takim przypadkiem miała być elektrownia Ignalina na Litwie). Także inną sprawą jest import energii elektrycznej produkowanej w elektrowniach jądrowych w Europie. Trzeba też podkreślić, że współcześnie (uwzględniając rozwój gazowych technologii energetycznych) bardziej rozsądne byłoby wykorzystanie, w perspektywie 2030 roku, reaktorów jądrowych (o mocy cieplnej 4800 MW) do produkcji ciepła w instalacjach przeróbki węgla (jego zgazowania i/lub upłynniania). Wreszcie istnieje duże prawdopodobieństwo skomercjalizowania, już za kilka lat, mikroreaktorów jądrowych przeznaczonych do zastosowania w lokalnych źródłach kogeneracyjnych.

W tym miejscu należy mocno podkreślić, że energetyka jądrowa, w całej dotychczasowej historii dedykowana jednoznacznie wytwarzaniu energii elektrycznej, była technologią energetyczną społeczeństwa przemysłowego. W szczególności była to technologia okresu zimnej wojny (rozwijana w powiązaniu, chociaż w sposób niejawny, z celami wojskowymi/zbrojeniowymi) oraz technologia rozkwitu monopolu w dostawach energii elektrycznej. Społeczeństwo wiedzy z charakterystycznymi atrybutami, takimi jak demokracja, rynek (konkurencja) i innowacyjność (technologiczna) nie jest środowiskiem sprzyjającym energetyce jądrowej (wielkoskalowej). Energetykę jądrową trzeba rozpatrywać obecnie właśnie w takim złożonym, społecznym kontekście.

Poniżej przedstawia się wybiórczo, trzy dodatkowe uwagi.

1. Jest charakterystyczne, że w Polsce zwolennikami budowy elektrowni atomowych są często Ci, którzy realizowali w ostatnich 10 latach strategię konsolidacji. Argumenty są te same: za granicą buduje się bloki atomowe, to i u nas trzeba (w przypadku antyreform, zwłaszcza w okresie 2006-2009 było tak samo: za granicą się konsoliduje, to i nas trzeba. A naprawdę konsolidacji za granicą było niewiele, były fuzje mające na celu konwergencję (na przykład w obszarze elektroenergetyki i gazownictwa) oraz zwiększenie efektywności zarządzania ryzykiem i przejście w etap uniwersalizujących się technologii, które są zaprzeczeniem technologii jądrowych.

2. Na świecie lista zamówień obejmuje obecnie 29 bloków atomowych (Steve Thomas). Pokryją one połowę mocy bloków jądrowych, które muszą być wyłączone z eksploatacji na skutek wyczerpania się ich resursów technicznych. Podkreślić trzeba jednak, że większość zamówień pochodzi z krajów rozwijających się (według standardów rozwoju charakterystycznych dla społeczeństwa przemysłowego), gdzie dotychczas energetyki jądrowej nie było. Są to takie kraje jak Chiny, Indie, Pakistan, Iran (jest duże prawdopodobieństwo, że w niektórych z tych krajów programy budowy energetyki jądrowej są połączone z programami wojskowymi). W krajach, w których energetyka jądrowa istnieje mamy proces wycofywania wyeksploatowanych bloków (Wielka Brytania, Niemcy, USA). Z drugiej strony trzeba podkreślić, że w dalszej przyszłości w krajach tych (zwłaszcza w USA) rozważa się, jako czynnik budowy bezpieczeństwa energetycznego, energetykę jądrową ulepszoną technologicznie i całkiem nową generację technologiczną w postaci energetyki termojądrowej.

3. Obecnie budowane (zamówione) bloki cechują się przestarzałymi technologiamii, mianowicie są to bloki z technologiami rosyjskimi, amerykańskimi, kanadyjskimi, francuskimi z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych minionego wieku. Zachodni inwestorzy zamówili dotychczas dwa bloki według najnowszych technologii, z czego fiński blok jest w budowie (przy tym usterki, które bardzo mocno opóźniają budowę i zwiększają gwałtownie koszty idą już w tysiące), zaś we Francji prace nie zostały jeszcze rozpoczęte (Steve Thomas).

Cztery historyczne przegrane energetyki jądrowej

Dziwi, że program energetyki jądrowej, który determinuje w bardzo dużym stopniu sytuację w polskiej energetyce do końca XXI wieku, został przyjęty przez rząd bez dyskusji, tylko dla potrzeb PR. Elementarna analiza pokazuje jednak ryzyka, których w żaden sposób nie da się ukryć przed społeczeństwem internetowym. Z tego punktu widzenia ciekawe są cztery przegrane energetyki jądrowej, takiej (technologicznie) jaką chce się obecnie budować w Polsce. Są to przegrane (na świecie, w Europie i w Polsce) w sytuacjach przełomowych, kiedy decydowały się losy elektroenergetyki. I niezwykle ważne jest to, że energetyka jądrowa przegrywała, chociaż nie było wówczas tak wielu i tak atrakcyjnych alternatywnych możliwości, w tym w postaci rolnictwa energetycznego i energetyki słonecznej.

Pierwszą przegraną energetyki jądrowej była przegrana w Ameryce, w reformie energetyki wywołanej pierwszym kryzysem naftowym, na starcie (lata 80.) do globalnej alokacji zasobów ze strony podażowej (energetyki wytwórczej) na stronę popytową (ochronę środowiska). Anatomia tej przegranej, po awarii elektrowni Three Mile Island w 1979 roku (od tego roku w USA nie wybudowano żadnej nowej elektrowni jądrowej) jest przedmiotem szczegółowej analizy w książce America's Electric Utilities: Past, Present and Future. (Hyman L.S. Public Utilities Reports, Inc. Arlington, Virginia 1992).

Druga przegrana energetyki jądrowej nastąpiła w Wielkiej Brytanii, w rynkowej reformie
elektroenergetyki, na starcie (lata 90.) do pierwszego globalnego etapu konkurencji w energetyce sieciowej (elektroenergetyka, gazownictwo) realizowanej z wykorzystaniem zasady TPA. Druzgocąca analiza/krytyka rozwoju energetyki jądrowej w wielkiej Brytanii jest przedstawiona w książce A Study of the Privatisation of the Electricity Supply Industry in England &Wales. (Henney A. EEE Limited. London 1994).

Przegrana energetyki jądrowej w Polsce miała miejsce na starcie (lata 1989-1991) do demokracji i rynku. Główną przyczyną przegranej było upodmiotowienie polskiego społeczeństwa. Oczywiście, bardzo ważną przyczyną była też świeża pamięć skutków katastrofy środowiskowej wywołanej awarią Elektrowni Czernobyl (26 kwietnia 1986 roku). 

Wreszcie charakterystyczna jest przegrana energetyki jądrowej w UE na starcie do realizacji projektu politycznego w postaci Pakietu energetyczno-klimatycznego 3x20 (horyzont 2020). Główną przyczyną przegranej jest lęk europolityków przed opinią publiczną (przed konfrontacją ze społeczeństwem internetowym/wiedzy).

Zakończenie – siedem syntetycznych uwag

Mechanizm lobbowania polityki energetycznej z powracającą jak bumerang w ciągu ostatnich trzydziestu lat (od awarii Three Mile Iisland energetyką jądrową jest zrozumiały w świetle analizy interesów grupowych.

1. Do analizy czterech historycznych przegranych energetyki jądrowej zasygnalizowanych w tym artykule należałoby w Polsce, na progu nowego wielkiego programu jądrowego, dołączyć analizę przypadku, którym jest Elektrownia Ignalina. Rozliczenie się polskiego rządu z propagandy sukcesu wokół wspólnego przedsięwzięcia czterech krajów (Litwa, Polska, Łotwa, Estonia) jest niezbędne, jeśli społeczeństwo ma uwierzyć, że nowy program jądrowy jest czymś więcej niż program dotyczący Elektrowni Ignalina. (W propagandzie rządowej 2006…2007 elektrownia miała być przekazana do eksploatacji najprzód w 2011, a potem w 2015 roku. Obecnie rząd już w ogóle o tej elektrowni nie pamięta).

2. Często rząd i korporacja, działające na rzecz energetyki jądrowej, zgłaszają pretensje do społeczeństwa o to, że jest mało przychylne dla tej energetyki, że nie rozumie jej zalet. A w rzeczywistości, to rząd i korporacja traktują społeczeństwo w niepoważny sposób podejmując poza nim bez żadnych analiz decyzję, która obciąży następne pokolenia (aż do końca wieku). Także mówiąc o tej energetyce najróżniejsze głupstwa, np. takie, że energia elektryczna z elektrowni jądrowych jest wielokrotnie tańsza od energii elektrycznej z innych dostępnych technologii, w tym ze źródeł odnawialnych.

3. Koszty referencyjne (uwzględniające nakłady inwestycyjne na elektrownie i koszty paliwa, internalizację kosztów uprawnień do emisji CO₂, koszty sieciowe i koszty usług systemowych⁴ wykazują niekonkurencyjność elektrowni jądrowych. Nic dziwnego, że wszelkie modele finansowania energetyki jądrowej są budowane na gwarancjach i ulgach rządowych dla banków i korporacyjnych inwestorów. Przyjęcie takich modeli oznaczałoby w praktyce uwolnienie jednych i drugich od ryzyka inwestycyjnego i całkowite jego alokowanie na odbiorców energii elektrycznej oraz podatników. Oznaczałoby także sfinansowanie ulg dla banków i korporacyjnych inwestorów przez podatników. Na to nie może być jednak zgody społeczeństwa wiedzy.

4. Dla projektów z obszaru energetyki rozproszonej/odnawialnej o jednostkowych nakładach inwestycyjnych 1 mln zł (agregat kogeneracyjny na gaz ziemny o mocy elektrycznej 1 MW) do kilkunastu mln zł (biogazownia z agregatem kogeneracyjnym o mocy elektrycznej 1 MW) przedsiębiorstwa energetyczne wykonują, przed podjęciem decyzji inwestycyjnych, niekończące się analizy ekonomiczne/biznesplany. Dlatego jest zastanawiające dlaczego dla elektrowni jądrowych, stanowiących przedmiot programu rządowego, wymagających nakładów inwestycyjnych 110 mld zł (bez uwzględnienia koniecznych nakładów na sieci), dotychczas nikt żadnych analiz nie robił. Według Biuletynu PGE „Pod Parasolem” (luty 2010) feasibility study (analizę wykonalności inwestycji) wykona, ale dopiero w przyszłości, PGE Energia Jądrowa SA, czyli firma powołana do realizacji programu rządowego.

5. Wymagania bezpieczeństwa jądrowego osiągnęły już postać wynaturzenia i stale rosną. (Komisja Europejska i Euratom w tym obszarze na pewno nie ustąpią). Wymagania te prowadzą w naturalny sposób do bardzo szybkiego wzrostu nakładów inwestycyjnych na elektrownie jądrowe jak również kosztu ich eksploatacji. Będzie tu działał zwykły mechanizm rozrastania się kosztów funkcjonowania pasożytniczych struktur każdego państwa i każdej korporacji, czyli mechanizm nowoczesnego niewolnictwa społeczeństwa. Przykładem obrazującym sprawę są wytyczne Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, zalecające krajom przystępującym do rozwoju energetyki jądrowej przygotowanie grupy ok. 200 inżynierów posiadających wiedzę na temat licencjonowania i eksploatacji bloków jądrowych. Oczywiście, są przesłanki aby przyjąć, że w społeczeństwie wiedzy ten mechanizm będzie jednak szybko redukowany.

6. Jak króliki mnożą się propozycje specjalnych rozwiązań dla energetyki jądrowej. Otwarcie mówi się o tym w Biuletynie PGE (p. 4) i w całej korporacji żądając prawa, które będzie regulować (ułatwiać!) realizację zagadnień organizacyjnych, finansowych, korporacyjnych, technicznych energetyki jądrowej. Przewiduje się powołanie organu rządowego, którego zadaniem będzie inicjowanie i koordynowanie działań organów szczebla państwowego i samorządowego w celu zapewnienia harmonijnego rozwoju energetyki jądrowej. Niezależnie ma funkcjonować Urząd Dozoru Jądrowego (ma on zapewnić niezbędną niezależność regulacji w zakresie bezpieczeństwa jądrowego). Żądając tych regulacji wskazuje się na USA, gdzie w 2002 roku ogłoszono program Nuclear Power 2010, a w 2005 roku uchwalono ustawę o nowej polityce energetycznej (EPACT 2005), w której wprowadzono przepisy ułatwiające inwestycje jądrowe. Wskazuje się na podobne rozwiązania polityczne w innych krajach, w tym również w krajach Unii Europejskiej. (Jednak nie mówi się, że programy te dotychczas nie odnoszą skutku). Jest jasne, że specjalne regulacje oddalają energetykę od rynku (konkurencji/efektywności), zawracają ją natomiast na drogę paramilitaryzacji i usocialistycznienia (w nowej szacie). Całe społeczeństwo oddalają z kolei od demokracji.

7. Motorem obecnego programu energetyki jądrowej w Polsce jest to pokolenie energetyków (w tym jądrowych), obecnie już na emeryturze, które dążyło do opracowania spójnej koncepcji takiego programu w latach 70. i 80. Wówczas tego nie zdołano jednak dokonać (patrz Historia elektryki polskiej. Elektroenergetyka. WN-T. Warszawa 1992. Str. 713), i to mimo wielkiego politycznego zaangażowania władz, wynikającego z roli energetyki jądrowej w RWPG. (Polska od 1965 roku prowadziła studia lokalizacyjne, które zaowocowały dopiero w 1982 roku rozpoczęciem budowy Elektrowni Jądrowej Żarnowiec, przerwanej w „połowie” w 1990 roku. Polska miała od 1973 roku Urząd Energii Atomowej powołany specjalną ustawą, od 1976 roku miała Ministerstwo Energetyki i Energii Atomowej, od 1986 roku miała Prawo atomowe, czyli ustawę najwyższej rangi). W świetle tamtych doświadczeń, tworzonych z udziałem niezwykle zaangażowanego pokolenia energetyków i władz dążących do sukcesu politycznego (do ścisłego zbliżenia ze ZSRR) oraz w świetle nowych uwarunkowań (strukturalnej przebudowy energetyki na świecie) nie ma żadnych realnych podstaw program jądrowy, w którym pierwsza elektrownia jądrowa (blok?) zostanie przekazana do eksploatacji w 2020 roku. Zwłaszcza, że studia lokalizacyjne prowadzone w latach 60. do 80. utraciły aktualność.

Przypisy:
1. Synergetyka – piąta fala innowacyjności
2. Trzeba pamiętać, że będzie także potrzebna rozbudowa sieci rozdzielczych przez operatorów dystrybucyjnych.
3. W obecnej ekonomice energetyki jądrowej występuje podtrzymanie klasycznego mechanizmu gospodarki socjalistycznej, w której ukrywane były ogromne koszty zewnętrzne (w tamtej gospodarce koszty przemysłu ciężkiego).
4. Monografia Bezpieczeństwo elektroenergetyczne w społeczeństwie postprzemysłowym na przykładzie Polski. Pod
redakcją J. Popczyka. Wydawnictwa Politechniki Ślaskiej, 2009.

Pobierz dokument w formacie pdf


Jan Popczyk
(„Czysta Energia” – nr 5/2010)