Zwiększenie do przynajmniej 20% udziału energii odnawialnej w ogólnym zużyciu energii do 2020 r. to istotny warunek niezbędny do pobudzania trwałego rozwoju i konkurencyjności w Europie. Osiągnięcie tego celu uzależnione jest od zobowiązania się przez państwa członkowskie do pełnego wdrożenia wymogów prawa UE.

Termin wdrożenia przez państwa członkowskie dyrektywy (2009/28/WE)¹ w sprawie energii ze źródeł odnawialnych upłynął dnia 5 grudnia 2010 r. Transpozycja przepisów UE w wyznaczonym terminie jest dla Komisji kwestią priorytetową, szczególnie ze względu na to, że niepotrzebne opóźnienia przy ich wdrażaniu mogą zagrozić osiągnięciu celu UE w zakresie energii odnawialnej. Finlandia, Grecja i Polska nie poinformowały jeszcze jednak Komisji o pełnej transpozycji dyrektywy do prawa krajowego.

W tej sytuacji Komisja podjęła w dniu 22 marca br. decyzję o skierowaniu uzasadnionych opinii do wymienionych państw członkowskich. Jeśli nie wywiążą się one ze swoich obowiązków prawnych w terminie dwóch miesięcy, Komisja może skierować sprawy do Trybunału Sprawiedliwości.

Kontekst

UE zobowiązała się do osiągnięcia 20% udziału energii odnawialnej w ostatecznym zużyciu energii oraz 10% udziału energii odnawialnej w transporcie. Ramy regulacyjne, jakie stwarza dyrektywa o energii odnawialnej, są jednym z podstawowych czynników warunkujących osiągnięcie tych celów.

Zgodnie z dyrektywą każde z państw członkowskich musi zrealizować swoje cele krajowe w zakresie udziału energii odnawialnej w całkowitym zużyciu energii. Państwa członkowskie muszą przyjąć przepisy ułatwiające na przykład dostęp do sieci dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, a także określić procedury administracyjne i procedury planowania, aby osiągnąć te cele. Dyrektywa nakłada też wymóg wprowadzenia przepisów dotyczących gwarancji pochodzenia, zapewnienia informacji i szkoleń. Ponadto, jeżeli docelowy odsetek w transporcie planuje się osiągnąć przy zastosowaniu biopaliw, muszą one spełniać kryteria zrównoważonego rozwoju.