W konferencji udział wzięli:

Wendel Trio – dyrektor Climate Action Network Europe

Piotr Trzaskowski – koordynator ds. energii i klimatu, CEE Bankwatch Network

Urszula Stefanowicz – koordynatorka Koalicji Klimatycznej, przedstawicielka Koalicji Klimatycznej na COP17 w Durbanie

Nie ma wątpliwości, że prezydencja Polski w Radzie UE w czasie kryzysu finansowego nie była łatwa. Polska poradziła sobie z wieloma problemami i zdobyła wysokie noty u unijnych polityków i ekspertów. Zdaniem Koalicji Klimatycznej, wyjątkiem są obszary energetyki i ochrony klimatu, w których z pewnością nie ma mowy o sukcesie. Z opinią Koalicji zgadzają się regionalne i europejskie sieci organizacji ekologicznych.

Climate Action Network Europe (CAN), międzynarodowa organizacja zrzeszająca ponad 140 NGO-sów z 26 państw, krytykuje Polskę szczególnie za blokowanie podniesienia unijnego celu redukcji gazów cieplarnianych z 20% do 30%. Zdaniem CAN, Polska nie chce brać pod uwagę korzyści związanych ze wzrostem innowacyjności i efektywności gospodarki ani wpływu redukcji emisji na zdrowie. Sieć negatywnie ocenia także sztywną postawę Polski w kwestii AAUs.

W dyskusjach nad nowym budżetem Unii na lata 2014-2020 polska prezydencja wielokrotnie podkreślała, że unijna polityka spójności powinna być narzędziem realizacji długofalowych priorytetów bloku zawartych w Strategii Europa 2020. Jednym z nich jest cel budowy gospodarki niskoemisyjnej. Jednak niedawny projekt stanowiska naszego rządu kwestionuje propozycję Komisji Europejskiej, by w nowym budżecie UE część funduszy wydzielono na efektywność energetyczną i OZE. – Piękne deklaracje z okresu prezydencji okazują się zupełnie puste. – wskazuje Piotr Trzaskowski, koordynator ds. energii i klimatu CEE Bankwatch Network, sieci monitorującej wykorzystanie funduszy unijnych w Europie Środkowo-Wschodniej.

Trzaskowski negatywnie odnosi się też do priorytetu prezydencji dotyczącego zwiększenia zewnętrznego bezpieczeństwa energetycznego Unii. – Rząd, zabiegając o zawarcie umowy na import gazu do UE z Azerbejdżanu i Turkmenistanu, poddaje pod wątpliwość przywiązanie do ideałów demokratycznych, rzekomo promowanych przez Polskę w krajach byłego ZSRR i Afryce Północnej. Niemożliwym jest promowanie demokracji, jeśli w tym samym czasie dochodami z gazu zasila się budżet dyktatury, która potem wyda pieniądze na podtrzymanie panującej sytuacji.

Zawężenie priorytetów energetycznych wyłącznie do zagadnień bezpieczeństwa zewnętrznego było, zdaniem Koalicji Klimatycznej, błędem polskiej prezydencji. Potrzebne jest zmniejszenie zależności UE od zewnętrznych dostaw surowców energetycznych, a tego nie uda się osiągnąć bez poprawy efektywności energetycznej i rozwoju lokalnych, odnawialnych źródeł energii. Zagadnienia te pozostawały jednak poza polem zainteresowania Polski – aktywność polskich negocjatorów w trakcie prac nad nową dyrektywą o efektywności energetycznej była zdecydowanie niewystarczająca.

Podobnie bagatelizowane lub ignorowane były kwestie ochrony klimatu. Chociaż nie można nie docenić aktywnej roli Polski w przyjmowaniu unijnego stanowiska na Konferencję Klimatyczną w Durbanie, to motywem nie była ochrona klimatu – wyjaśnia Urszula Stefanowicz, która reprezentowała Koalicję podczas COP17 – chodziło o przedłużenie okresu obowiązywania Protokołu z Kioto, aby Polska mogła nadal sprzedawać nadwyżkę redukcji emisji, uzyskaną w początku lat 90. (tzw. AAUs). W opinii wielu uczestników konferencji stanowisko Polski w tym zakresie było w Durbanie tak sztywne, że zaczęto oskarżać polskich negocjatorów, że reprezentują tam interes Polski, a nie Unii Europejskiej. – Niesmaku, jaki pozostawiła taka postawa nie zmniejszyła nawet intensywna praca polskich negocjatorów przy negocjowaniu końcowego porozumienia – konkluduje Stefanowicz.

Informacja prasowa z wydarzenia dostępna jest tutaj.