Farm Frites to trzecia co do wielkości na świecie firma wytwarzająca produkty żywnościowe z ziemniaków. Ma łącznie sześć fabryk, z czego jedną w Polsce – w Lęborku. Farm Frites Poland to duży zakład zatrudniający 200 osób. Oprócz frytek produkuje m.in. placki ziemniaczane w torebkach. Dlaczego zdecydowała się przetwarzać swe odpady poprodukcyjne na biogaz? To dłuższa historia. Gdy Farm Frites wybudował w Lęborku swoją fabrykę (było to w 1994 r.), nie dysponowała ona własną oczyszczalnią ścieków. Płynne nieczystości z tego zakładu miały trafiać do miejskiej oczyszczalni, ale pod jednym warunkiem: że będą wstępnie przez Farm Frites Poland oczyszczone. W ten sposób w lęborskim zakładzie tej firmy powstała tzw. podczyszczalnia ścieków, w której wytrącał się z nich osad. Potem jednak fabryka rozbudowała się i wytwarzała więcej ścieków niż wcześniej, co wiązało się też z wyższymi kosztami odbioru tychże ścieków, ale i utylizacji osadów ściekowych z zakładowej podczyszczalni. Osady trafiały na pobliskie wysypisko śmieci, za co trzeba było płacić. Później, żeby było bardziej ekologicznie, firma zaczęła je wywozić do kompostowni. Sęk w tym, że kompostownia była oddalona od Lęborka o 200 km, a to oznaczało drogi transport.

By coś z tym zrobić, kierownictwo Farm Frites zdecydowało, że wybuduje w swym lęborskim zakładzie tzw. reaktor beztlenowy, czyli coś w rodzaju niewielkiej biogazowni, w której na biogaz przetwarzane będą ścieki. Biogaz w reaktorze wytwarza się w oparciu o ten sam proces: fermentacji beztlenowej materii organicznej. Różni się on od tradycyjnej instalacji biogazowej przede wszystkim swą wielkością: jest od niej dużo mniejszy i dzięki temu tańszy w budowie. – Nie zdecydowaliśmy się na zwykłą biogazownię głównie z dwóch powodów – mówi Wojciech Kiedrowicz z lęborskiego zakładu Farm Frites Poland. – Po pierwsze nasza fabryka jest wprawdzie w obrębie strefy przemysłowej Lęborka, ale jednak w granicach tego miasta. Jego mieszkańcom taka inwestycja mogłaby się nie spodobać. Po drugie na naszym terenie na tradycyjną biogazownię po prostu nie mieliśmy miejsca.

Po uruchomieniu reaktora beztlenowego przeróbka ścieków z fabryki Farm Frites Poland będzie wyglądać następująco: najpierw trafią one właśnie do tegoż reaktora, a tam ich część bakterie przetworzą na biogaz. Reszta trafi do zakładowej podczyszczalni ścieków, a stamtąd do miejskiej oczyszczalni. Dzięki takiej technologii do podczyszczalni trafią ścieki, w których będzie mniej materii organicznej. W efekcie ilość osadów ściekowych z podczyszczalni spadnie o 1/3. Zmniejszą się więc koszty ich utylizacji. To nie jedyna korzyść. Z biogazu będzie produkowana energia elektryczna i cieplna, którą fabryka zużyje na własne potrzeby. Dzięki temu jej zakupy energii zmniejszą się o 10-15 proc.

To jednak nie koniec przygody lęborskiego Farm Frites Poland z biogazem. Od kilku miesięcy obierki z ziemniaków i osady ściekowe z podczyszczalni tej fabryki trafiają do uruchomionej w tym roku biogazowni rolniczej w Darżynie (oddalonej od Lęborka o około 30 km), oczywiście jako surowiec do produkcji biogazu. Dla Farm Frites Poland to kolejna korzyść. Zamiast wozić swe osady ściekowe do odległej o 200 km kompostowni teraz transportuje je do dużo bliższej biogazowni. Daje to spore oszczędności, ale korzysta na tym także środowisko. Czy trzeba lepszej kombinacji?

Jacek Krzemiński