Priorytetem Unii Europejskiej na Konferencję w Kopenhadze jest uzgodnienie prawnie wiążącego porozumienia, opartego na kluczowych elementach architektury Protokołu z Kioto, obejmującego wszystkie cztery filary Planu Działań z Bali: zarówno kolejny okres zobowiązań do redukcji po roku 2012, jak również działania na rzecz redukcji najbardziej zaawansowanych krajów rozwijających się, kwestie finansowania działań adaptacyjnych i mitygacyjnych w krajach rozwijających się oraz rozwój i transfer technologii przyjaznych klimatowi.

Głównym celem nowego porozumienia jest ograniczenie globalnego wzrostu emisji do maksymalnie 2 stopni Celsjusza (będzie to możliwe tylko wtedy, jeżeli globalny poziom emisji gazów cieplarnianych przestanie wzrastać w roku 2020 i zostanie zmniejszony o 50% do roku 2050) oraz określenie działań niezbędnych do podjęcia celem adaptacji do już zachodzących zmian klimatu.

Przewidywane rezultaty Konferencji

Pożądanym wynikiem Konferencji w Kopenhadze jest osiągnięcie porozumienia, które powinno zawierać ustalenia w zakresie:

- podjęcia przez wszystkie kraje rozwinięte łącznego zobowiązania do redukcji emisji do roku 2020 o 25-40% względem roku 1990 oraz przyjęcia długoterminowego celu indykatywnego do roku 2050 w wysokości 80%;

- zgody najbardziej zaawansowanych krajów rozwijających się do redukcji emisji w porównaniu do scenariusza bazowego o 15-30% do roku 2020, wdrożonej co najmniej poprzez prawodawstwo krajowe, ze szczególnym uwzględnieniem takich krajów jak Chiny, Indie, Brazylia;

- niezbędnej skali finansowania na poziomie globalnym wraz ze wskazaniem źródeł (środki publiczne, rynek węglowy, środki prywatne) oraz struktura architektury zarządzania środkami;

- mechanizmów elastycznych, w tym nowych mechanizmów rynkowych (mechanizmy sektorowe) oraz włączenie pochłaniania dwutlenku węgla przez ekosystemy, głównie lasy (LULUCF);

- zdefiniowania mechanizmu przeciwdziałającego wylesieniom (REDD) oraz wspierającego ponowne zalesienia (REDD+) w krajach rozwijających się;

Dodatkowo oczekiwana jest deklaracja polityczna państw rozwiniętych o dobrowolnej inicjatywie ustanowienia programu szybkiej pomocy finansowej (fast-start financing) ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb adaptacyjnych krajów najbiedniejszych i najbardziej narażonych na negatywne skutki zmian klimatu.

Powyższe kwestie są kluczowe. Wszelkie pozostałe ustalenia o charakterze technicznym i operacyjnym mogą być uzgodnione do czasu kolejnej Konferencji Stron (COP16), która odbędzie się w grudniu 2010 roku w Meksyku.