Jest to jeden z wniosków płynących z najnowszego raportu przygotowanego przez Program Ochrony Środowiska ONZ (UNEP) oraz ponad 30 czołowych naukowców z wielu międzynarodowych instytutów badawczych. Raport powstał we współpracy z Europejską Fundacja Klimatyczną oraz Narodowym Instytutem Ekologii SEMARNAT w Meksyku. Badania, zapoczątkowane przed konwencją klimatyczną ONZ w Cancun, podkreślają różnicę pomiędzy wymaganym przez naukowców stopniem redukcji emisji a rzeczywistymi zobowiązaniami państw.

Sekretarz generalny ONZ, Ban Ki-moon, powiedział: „Zachęcam wszystkich do jak najlepszego spełnienia swoich zobowiązań i do dalszego postępu w negocjacjach poprzez wzmacnianie wysiłków w ograniczeniu emisji. Nie ma czasu do stracenia – poprzez niwelowanie różnicy między wymaganym przez naukę poziomem redukcji a obecnymi możliwościami możemy uzyskać szansę zapoczątkowania nowej ery niskowęglowego dobrobytu i zrównoważonego rozwoju dla wszystkich”.

Szacuje się, że w celu uzyskania „prawdopodobnych” i opłacalnych możliwości wstrzymania wzrostu temperatury do najwyżej 2°C w ciągu całego XXI wieku, globalne emisje muszą osiągnąć szczyt w ciągu następnych 10 lat i wynosić około 44 gigaton równoważnika CO₂ w roku 2020.

Raport, przy powstaniu którego pracowali czołowych naukowcy UNEP, stwierdza, że:

Achim Steiner, podsekretarz generalny ONZ i dyrektor wykonawczy UNEP, powiedział: „Wyniki wskazują, że konferencja w Kopenhadze mogłaby okazać się większym sukcesem niż myśleliśmy, jeśli spełnione zostaną wszystkie zobowiązania, zamiary i finansowania, a zwłaszcza zobowiązania wobec gospodarek rozwijających się. Istnieje różnica między poziomem redukcji emisji wskazywanym przez naukę a obecnymi planami. Raport wskazuje, iż nasze obecne możliwości mogą dać nam prawie 60% redukcji. To jest dobry pierwszy krok”.

Meksykański sekretarz środowiska i zasobów naturalnych Juan Rafael Elvira dodał, że „poziom zaangażowania wyrażony w kopenhaskiej umowie w zakresie redukcji emisji jest niemal trzykrotnie wyższy niż ten, który został osiągnięty w ramach protokołu z Kioto, co samo w sobie jest bardzo pozytywne i pokazuje pewną poprawę. Jednak musimy to sformalizować i, jeśli to możliwe, zwiększyć bieżące zobowiązania oraz przełożyć je na zobowiązania dla krajów rozwiniętych i wreszcie przyczynić się do działań na rzecz krajów rozwijających się”.

Raport pokazuje ponadto, że sposób realizacji zobowiązań, np. ustalenie sposobów realizacji rozliczeń, może być prawie tak samo ważny jak uważane dotychczas za najważniejsze wartości zobowiązań. Zasady leżące u podstaw zmniejszenia emisji mają tak samo duże znaczenie jak same zobowiązania.

„Ciągle pozostaje nadmiar około 5 gigaton ekwiwalentu CO₂. Ten nadmiar mógłby być skompensowany poprzez wyższe redukcje w krajach rozwiniętych i rozwijających się. Możliwe są również działania w obszarach niezwiązanych z emisją CO₂, takich jak pozyskanie metanu z odpadów czy też sadzy gromadzącej się w wyniku nieefektywnego spalania biomasy i odpadów zwierzęcych”, stwierdził Steiner.

Christiana Figueres, sekretarz wykonawczy Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC), powiedziała: „W raporcie podkreślono zarówno wykonalność dalszej redukcji emisji, jak i znaczenie międzynarodowej współpracy w tym celu. Podczas konferencji w Cancun rządy będą musiały podtrzymać złożone w Kopenhadze zobowiązania oraz uzgodnić sposoby ograniczenia emisji, dzięki czemu świat będzie miał szansę na globalny wzrost średniej temperatury poniżej 2°C”.

Raport dostępny jest pod adresem:
/www.unep.org/publications/ebooks/emissionsgapreport/

źródło: United Nations Environment Programme, fot. www.sxc.hu
www.unep.org
tłum. ChronmyKlimat.pl