Niedźwiedzie polarne pływają na ogromne odległości. Może im to pomóc przetrwać w Arktyce, w której latem morska pokrywa lodowa z roku na rok staje się coraz mniejsza – wynika z badań opisanych w "Canadian Journal of Zoology".

Naukowcy z USA śledzili 52 polarne niedźwiedzice, żyjące na południu Morza Beauforta, u wybrzeży Alaski. Od roku 2004 do 2009, latem – gdy morska pokrywa lodowa topnieje najsilniej – mniej więcej jedna trzecia tych zwierząt wypływała na odległość nawet 48 km. Aż pół setki z obserwowanych, morskich wypadów niedźwiedzi odbyło się na odcinku wynoszącym średnio 155 km. Rekordzistka przepłynęła niemal 354 kilometrów. Czas trwania takich długodystansowych wypraw wahał się od jednego do niemal dziesięciu dni – obliczyli.

Niedźwiedzie śledzono dzięki obrożom z nadajnikami GPS. Naukowcy ubrali w nie wyłącznie samice, gdyż karki samców są zbyt grube w stosunku do głowy, by obroża utrzymała się na nich dłuższy czas – tłumaczy cytowana przez Reutersa Karen Oakley, biolog z USGS Alaska Science Center.

Wielu badanym niedźwiedzicom towarzyszyło ich potomstwo. Naukowcy odnieśli wrażenie, że co najmniej niektóre młode dotrzymywały matkom kroku w trakcie wodnych wypadów. Trudno to jednak stwierdzić bezsprzecznie, gdyż niedźwiadkom nie założono obróżek.

Dziesięć spośród samic noszących obroże naukowcy śledzili aż rok. Po tym czasie stwierdzili, że sześciu niedźwiedzicom wciąż towarzyszy potomstwo. "Te obserwacje pozwalają przypuszczać, że przynajmniej część młodych jest w stanie pływać naprawdę na duże dystanse. Jeśli zaś chodzi o cztery pozostałe samice – nie wiemy, czy swoje młode straciły przed, w trakcie, czy może po którejś z morskich wypraw" – zauważa główny autor badania, Anthony Pagano z USGS.

Nieodparte dowody na zdolność niedźwiedzi do morskich maratonów pozwalają nieco spokojniej niż dotąd patrzeć na ich los w ocieplającej się Arktyce. Naukowcy niepokoją się jednak, że te zwierzęta, próbując pokonywać otwarte morze, zużywają zbyt wiele energii. Jednocześnie Oakley zastrzega, że badano zbyt małą grupę, by wyciągać wnioski odnośnie losu całej ich populacji. "To badanie pokazuje po prostu pewne ich zachowanie" – zaznacza Oakley. "Bardzo ciekawe jest to, że dorosłe, jak i ich młode, potrafią pływać na ogromne dystanse" – dodaje. "Ale czy wszystkie młode, które tego próbują – przeżywają? Nie wiemy".

Naukowcy nie wiedzą też, czy pływanie na długie dystanse jest wśród niedźwiedzi zjawiskiem nowym. Technologia GPS, która pozwala je śledzić podczas tych wypraw, nie była szeroko dostępna jeszcze kilkanaście lat temu – powiedziała Oakley Reutersowi. Przypomniała, że również w przeszłości zdarzały się sporadyczne doniesienia na temat białych niedźwiedzi, odpoczywających na dryfujących krach, jakie latem odrywają się od topniejącej, morskiej pokrywy lodowej. Z powodu ocieplenia na świecie lód na Morzu Beauforta topnieje jednak coraz intensywniej. W związku z tym coraz trudniej może być o takie kry, pozwalające niedźwiedziom na nieco odpoczynku. Być może długie wypady niedźwiedzi to konieczność, związana z zanikiem kry.

Niedźwiedzie polarne w roku 2008 zaliczono do gatunków zagrożonych, m.in. w związku z gwałtownym ociepleniem ich arktycznego siedliska.