Naukowcy z Czech, Finlandii, Niemiec, Szwecji i USA stwierdzili, że ich odkrycia mogą mieć znaczenie dla modelowania klimatu na świecie, skutecznie wyposażając naukowców w narzędzia do rozwiania wszelkich wątpliwości, co do wpływu aerozoli na prognozy.

Na odkrycia czekano już od dawna, bowiem naukowcy nie ustawali w wysiłkach, aby pogodzić stężenia atmosferyczne kwasu siarkowego z wynikami uzyskiwanymi w testach laboratoryjnych badających tempo powstawania cząstek.

Mikko Sipilä z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Helsińskiego w Finlandii podkreśla, że metody opracowane przez niego i jego kolegów pozwalają na wykrycie cząstek, które są niewiele większe od jednego nanometra. Podejmowane wcześniej próby zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ wykorzystywane detektory cząstek były za słabe, będąc w stanie wykryć cząstki o wielkości od 3 nanometrów.

Zdaniem Sipilä cząstki kwasu siarkowego utworzone przez gaz H₂SO₄ rosną w żółwim tempie przy stężeniu poniżej 108 molekuł na centymetr sześcienny. "To oznacza, że w okresach przebywania wykorzystywanych we wcześniejszych badaniach - zwykle około 10 sekund – cząstki nie mogą przekroczyć granicy wykrywalności wykorzystywanych liczników cząstek" – jak cytuje się wypowiedź fińskiego naukowca.

Dzięki nowym i udoskonalonym metodom wykrywania naukowcom udało się wykazać, że różnica kilku rzędów wielkości między obserwowanym a teoretycznym tempem przyrostu zasadniczo nie istnieje. Zauważyli, iż mimo tego, że odkryte tempo przyrostu niezupełnie odpowiada przewidywaniom teoretycznym "układ jest dobry".

W oparciu o teorię zarodkowania, cząstki takie jak kwasu siarkowego stają się stabilne w momencie rozpoczęcia się kondensacji. W skrócie zarodkowanie to reakcja fizyczna, która zachodzi, kiedy komponenty w roztworze zaczynają wytrącać się, tworząc zarodki przyciągające więcej osadu.

Zdaniem naukowców powtórzenie wyników badań może odegrać decydującą rolę w klimatologii. Sipilä podkreśla, że pośrednie oddziaływanie aerozoli nie zostało zbytnio ujęte w modelach klimatycznych. "Na dzień dzisiejszy sądzę, że w modelach przyjętych w raporcie Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu], zarodkowanie jest albo całkowicie pomijane, albo w swoisty sposób oparte na obserwacjach otoczenia" – mówi. "Nieznajomość poszczególnych etapów molekularnych wprowadza znaczą niepewność do tych modeli. Z tego powodu tak istotne jest szczegółowe poznanie etapów, gdyż zwiększy to precyzję globalnych przewidywań klimatycznych".

W badaniach wzięli również udział naukowcy z Leibniz-Institut für Troposphärenforschung e.V. w Niemczech, Instytut Podstawowych Procesów Chemicznych Czeskiej Akademii Nauk, Helsiński Instytut Fizyki i Fiński Instytut Meteorologiczny, Uniwersytet Sztokholmski ze Szwecji i Krajowe Centrum Badań Atmosferycznych z USA.