Zła wiadomość dla polskich kopalń: globalne ceny węgla mogą spaść nawet poniżej 50 dolarów za tonę. W Australii i Kolumbii rośnie wydobycie, za to w Chinach, Europie i Indiach spada zapotrzebowanie.

Dlaczego podaż rośnie, a popyt spada?

Dziś produkcja się opłaca – dolar (waluta, w której płaci się za węgiel) się umacnia, zyskując na wartości wobec koszyka 10 najważniejszych walut świata. Do zwiększenia wydobycia zachęca również spadek cen ropy, bo wraz z nim maleją koszty operacyjne kopalń.

I tak oto pierwszej połowie roku sumaryczna podaż ze strony Indonezji, Australii, Rosji, Kolumbii i RPA wzrosła o 0,1% – do 343 mln ton. Według Deutsche Bank w tym roku nadwyżka może sięgnąć 10 mln ton.

Przewiduje się, że w drugiej połowie roku wydobycie zwiększy Kolumbia, po uchyleniu zakazu transportu kolejowego surowców w godzinach nocnych. RPA boryka się z nadpodażą węgla na rynkach państw Oceanu Spokojnego i lekkim spadkiem popytu w Indiach, jednak nie wygląda na to, że zmniejszy produkcję.

Tymczasem największy konsument węgla na świecie, Chiny, przestawia się na czystsze alternatywy, zwalczając zanieczyszczenie (w samym Państwie Środka kosztujące życie 1,6 mln ludzi rocznie). Popyt w Chinach w pierwszej połowie roku spadł o 25 mln ton, czyli niebagatelne 31%(!). Teraz wynosi 54 mln ton.

Co z tego wynika?

Jak wylicza Deutsche Bank AG, globalnie, podaż węgla transportowanego drogą morską wzrośnie w tym roku o 1,2%, za to popyt skurczy się o 2,8%.

Według analityków Nena AS z siedzibą w Oslo ceny węgla na rynku europejskim mogą spaść nawet do 45 dolarów za tonę, zanim znów wzrosną do 53 dolarów pod koniec tego roku. Ceny poniżej 50 dolarów przewidują również analitycy Commerzbank AG.

Jak podsumowuje Thomas Pugh, ekonomista London at Capital Economics Ltd.: – Niewykluczone, że ceny spadną znacznie bardziej. Wynika to głównie ze spadku popytu w Chinach, USA i Europie. Ciekawie przedstawia się sytuacja w Indiach: wszyscy zakładali, że Indie wygenerują brakujący popyt, ale tak się nie dzieje.

Stopniowanie przymiotników

Perspektywy polskiego węgla kamiennego, konkurującego na globalnym rynku, były do tej pory czarne. Teraz stają się jeszcze czarniejsze. Deficytowe, nierentowne kopalnie stają się jeszcze bardziej deficytowe i jeszcze bardziej nierentowne.

Jak długo jeszcze będziemy utrzymywać w półżyciu truchło kopalnictwa?

Marta Śmigrowska, Chronmy Klimat. Źródło: Bloomberg