Valentinas Mazuronis, minister środowiska Litwy, która obecnie sprawuje prezydencję w Radzie UE, powiedział: „Spotkanie w Warszawie jest ważnym krokiem w realizacji zobowiązań podjętych do tej pory, w poszukiwaniu sposobów bardziej ambitnych działań krótkoterminowych i w przygotowywaniu porozumienia, które ma zostać przyjęte w 2015 r. UE zaproponowała stopniowy proces obejmujący fazę oceny i mający na celu określenie ambitnych zobowiązań porozumienia planowanego na 2015 r., który stanowi solidną podstawę do przyjęcia decyzji w Warszawie".

Unijna komisarz ds. działań w dziedzinie klimatu, Connie Hedegaard, dodała: „Wszyscy powinni zrozumieć, że warszawska konferencja nie zakończy negocjacji dotyczących światowego porozumienia w sprawie klimatu, które ma zostać podpisane w 2015 r. Będzie jednak niezwykle ważnym spotkaniem, na którym poczynimy postępy i przygotujemy się do konferencji w Paryżu w 2015 r. W Warszawie musimy uzgodnić ambitne zobowiązania na potrzeby porozumienia planowanego na 2015 r. oraz ustalić zwiększenie redukcji emisji w pozostałej części bieżącego dziesięciolecia. Wszystkie państwa muszą być gotowe do złożenia ambitnych zobowiązań przed kolejnym szczytem przywódców państw w sprawie zmian klimatu, który zwołał na wrzesień przyszłego roku sekretarz generalny ONZ Ban Ki-Moon".

Porozumienie planowane na 2015 r.

Konieczny jest pilny postęp w odniesieniu do projektu, zakresu i struktury światowego porozumienia, które ma zostać przyjęte najpóźniej do 2015 r. i wejść w życie w 2020 r. UE pragnie, by na konferencji w Warszawie wykorzystano dotychczasowe postępy i zaplanowano prace, które są niezbędne w 2014 r., aby projekt porozumienia był dostępny na długo przed majem 2015 r.

W Warszawie należy w szczególności uzgodnić proces formułowania przez wszystkie strony ambitnych zobowiązań dotyczących emisji po 2020 r. do celów porozumienia, które ma zostać przyjęte w 2015 r. Proces ten powinien obejmować harmonogram przygotowywania zobowiązań w 2014 r., przekazywanie informacji wyjaśniających zobowiązania i etap oceny w celu zapewnienia, by łączne zobowiązania były wystarczająco ambitne, aby utrzymać globalne ocieplenie poniżej 2°C w porównaniu z poziomem sprzed epoki przemysłowej.

Działania przed 2020 r.

Chociaż UE i ponad 80 państw spoza UE podjęły zobowiązania dotyczące emisji do 2020 r., łącznie nie są one jeszcze wystarczająco ambitne, aby przybliżyć świat do osiągnięcia celu, jakim jest utrzymanie ocieplenia na poziomie poniżej 2˚C. Na konferencji w Warszawie UE oczekuje zaangażowania na szczeblu ministerialnym w poszukiwanie możliwości zwiększenia ambicji w okresie do 2020 r., co przyczyni się także do osiągnięcia ambitnego porozumienia w 2015 r.

UE pragnie, by państwa, które jeszcze tego nie uczyniły, zaproponowały na konferencji w Warszawie zobowiązania w zakresie redukcji emisji do 2020 r. Na konferencji należy uzgodnić proces, w którym wszystkie strony rozważą w 2014 r., w jaki sposób wzmocnić swoje działania w zakresie redukcji emisji do 2020 r.

UE wzywa również do dalszej współpracy międzynarodowej w celu podniesienia ambicji w okresie do 2020 r. Dalsze ograniczenie emisji jest możliwe między innymi dzięki bardziej intensywnym działaniom w dziedzinie efektywności energetycznej, energii ze źródeł odnawialnych, fluorowanych gazów cieplarnianych, reformy dotacji do paliw kopalnych oraz emisji pochodzących z lotnictwa i transportu morskiego.

W szczególności w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych UE chciałaby, by na konferencji w Warszawie wysłano wyraźny sygnał, wzywając strony protokołu montrealskiego w sprawie ochrony warstwy ozonowej do podjęcia działań na rzecz stopniowego wycofywania fluorowęglowodorów (HFC) – rodziny silnych gazów cieplarnianych.

Uzgodnione decyzje wykonawcze

Trzecim obszarem, w którym niezbędne jest podjęcie decyzji w Warszawie, jest przyspieszenie wdrażania środków uzgodnionych na poprzednich sesjach.

Obejmuje to zagadnienie, w jaki sposób traktować straty i szkody spowodowane zmianą klimatu w szczególnie zagrożonych krajach rozwijających się. Konferencja w Warszawie musi także zająć się kwestią finansowania działań w związku ze zmianą klimatu na rzecz krajów rozwijających się. Ministerialny dialog wysokiego szczebla na temat finansowania powinien przyczynić się do budowania konsensusu co do dalszych działań.

Inne kwestie wymagające podjęcia decyzji obejmują sfinalizowanie zasad przejrzystości w odniesieniu do dotychczas podjętych zobowiązań oraz szczegółowych zasad wykonania drugiego okresu rozliczeniowego protokołu z Kioto, który trwa od 2013 do 2020 r.

Finansowanie przez UE działań w związku ze zmianą klimatu w 2013 r.

Jako największy na świecie darczyńca w zakresie oficjalnej pomocy rozwojowej UE i państwa członkowskie przedstawią w Warszawie informacje na temat ciągłego finansowania działań w związku ze zmianą klimatu w krajach rozwijających się. UE i państwa członkowskie zobowiązały się do przeznaczenia 7,2 mld euro szybkiej pomocy finansowej w latach 2010–2012 dla krajów rozwijających się i przekroczyły to zobowiązanie, przekazując łącznie 7,34 mld euro, w tym 2,67 mld euro w ubiegłym roku. Chociaż taki wymóg finansowania działań w związku ze zmianą klimatu nie obowiązuje w 2013 r., UE i szereg państw członkowskich zapowiedziały dobrowolne wkłady dla krajów rozwijających się na kwotę 5,5 mld euro, a z najnowszych ocen wynika, że są na dobrej drodze, aby przekazać tę kwotę.

Niniejszy materiał został opublikowany dzięki dofinansowaniu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za jego treść odpowiada Fundacja – Instytut na rzecz Ekorozwoju, poglądy w nim wyrażone nie odzwierciedlają oficjalnego stanowiska Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.