Aby zredukować emisje dwutlenku węgla i wprowadzić świat na tory bezwęglowej przyszłości, niezbędna jest współpraca rządów i biznesu. Jak przekonać firmy prywatne, by inwestowały w działania służące mitygacji zmian klimatycznych i adaptacji do nich. 19 listopada br., podczas szczytu klimatycznego COP19, Major Economies Business Forum przedstawiło swoje stanowisko.

Globalny kryzys ekonomiczny uświadomił nam, że działania na podstawie nowej umowy należy prowadzić z rozwagą, opracować sposoby wykorzystania ograniczonych zasobów do osiągnięcia założonych celów. Porozumienie nie może zagrozić wzrostowi gospodarczemu, jeśli ma utorować drogę działaniom służącym ograniczeniu ryzyka zmian klimatycznych zarówno poprzez redukcję emisji, jak i wzmocnienie zdolności do adaptacji.

Rosnące zapotrzebowanie na energię oraz zwiększenie dostępu do energii przy jednoczesnej redukcji, to ogromne wyzwania. Będą one wymagać wielomiliardowych działań do końca 2030 roku. Jak wygląda droga do zwiększenia finansowania proklimatycznych inwestycji? Oba sektory, prywatny i publiczny, muszą stale inwestować w infrastrukturę, technologie służące poprawie dobrobytu gospodarczego i produktywności oraz generowaniu zysków, które zapewniają odpowiednie zasoby dla przyszłych przedsięwzięć. Polityka redukcji emisji i adaptacji do zmian klimatu przyczyni się do wyzwań inwestycyjnych. Muszą one zostać włączone do głównego nurtu decyzji kapitałowych w całej gospodarce, a zwłaszcza w dziedzinie energii, energochłonnym przemyśle, transporcie, rolnictwie i zagospodarowaniu terenu.

Większość działań będzie podejmowana przez przedsiębiorstwa i przemysł w celu zapewnienia konsumentom, innym firmom i rządom produktów i usług. Muszą one jednak zapewnić odpowiedni zwrot kapitału. Firmy podejmują decyzje w oparciu o oceny bilansu spodziewanych zwrotów, jak również biorąc pod uwagę technologiczne, rynkowe, regulacyjne i inne zagrożenia w czasie trwania projektu. Istnieje ponadto jeszcze inne ryzyko: wyższe koszty, opóźnienia regulacyjne, brak publicznej akceptacji i polityczna niepewność. Kiedy ryzyko jest dla firmy zbyt wysokie, odrzuca ona projekt, odracza decyzję lub wdraża alternatywne metody.

UNFCCC musi wziąć pod uwagę stworzenie różnych podejść, w tym mechanizmy oparte na rynku, sektorowe, dwustronne i wielostronne porozumienia o wspólnej realizacji, które ułatwią dostęp do prywatnych funduszy i technologii. Struktura dla Różnych Podejść (The Framework for Various Approaches – FVA) musi pogodzić ze sobą odmienne koncepcje oraz istniejące metody, takie jak Narodowe Dostosowane Działania Mitygacyjne, które mają na celu ograniczanie emisji (Nationally Appropriate Mitigation Actions – NAMA) i Mechanizm Czystego Rozwoju (Clean Development Mechanism – CDM).

Bariery utrudniające inwestycje muszą zostać wyeliminowane, aby zachęcać do upowszechniania rozwoju i wdrażania ekonomicznie opłacalnych, innowacyjnych technologii przyszłości. Poprawnie skonstruowane ramy powinny zachęcać przedsiębiorstwa do podejmowania takich działań, prowadzących do rzeczywistych i weryfikowalnych emisji, ukierunkowanych szczególnie na gospodarki wschodzące i rozwijające się.

Należy zdawać sobie sprawę, że stworzenie jednego, globalnego mechanizmu ograniczania jest bardzo mało prawdopodobne. Debata powinna zatem skoncentrować się na rozwijaniu skutecznego dla danego kraju podejścia, które może przekształcić się w bardziej zintegrowane normy, łączące narody i regiony. Konstrukcja nowych zasad powinna zapewnić możliwość współpracy niedawno ustanowionych technologii i mechanizmów finansujących, jak Zielony Fundusz Klimatyczny (Green Climate Fund – GCF).

By jednak biznes wsparł takie inwestycje, musi zostać spełnionych kilka warunków. Ich wprowadzanie powinno nastąpić we właściwym czasie, zgodne z realiami rynkowymi i uwarunkowaniami krajowymi. Skomplikowane zasady i procesy tworzą wysokie koszty transakcji, należy więc ich unikać. Przydatny może okazać się system zachęt. Jasne i stabilne zasady są niezbędne do wspierania długoterminowych decyzji inwestycyjnych.

Istotne jest, by nowe mechanizmy były elastyczne. Dzięki temu biznes będzie mógł wprowadzać niskowęglowe technologie w dogodnym tempie i w sposób najlepiej odpowiadający warunkom krajowym, a także wykorzystaniu w określonych sektorach. Sukces FVA opiera się na ustanowieniu odpowiednich standardów i wytycznych oraz wymianie informacji w taki sposób, aby wszystkie działania łagodzące, bez względu na formę, były wiarygodne i weryfikowalne.

Rozwój według NGOs

Dobrze, że biznes dostrzega problem i przedstawia swoje opinie – uważa Koalicja Klimatyczna. Być może słuszne jest, by ci, którzy w największym stopniu przyczyniają się do powstania problemu, stali się również częścią rozwiązania. Jednak nie można pozwolić, by w dążeniu do utrzymania „business as usual" wysokoemisyjny przemysł, szczególnie paliwowy i energetyczny, dyktował warunki światowym rządom. Ani na to, by rządy spychały swoje zadania na biznes.

Rządy muszą wysłuchać głosu biznesu i odpowiedzieć na ich wątpliwości i obawy, tak samo jak muszą wysłuchać głosu społeczeństwa. Podejmowane decyzje nie mogą jednak służyć doraźnym biznesowym czy politycznym interesom. Muszą służyć dobru wspólnemu w najszerszym rozumieniu tego określenia, obejmującym również dobro przyszłych pokoleń.

***

Major Economies Business Forum on Energy Security and Climate Change (BizMEF) składa się z narodowych i regionalnych organizacji biznesowych. Należą do niego miliony firm na pięciu kontynentach. Uczestniczy w Konwencji w sprawie zmian klimatu od COP15 w Kopenhadze w 2009 roku. BizMEF opracowuje sposoby ułatwiające tworzenie i wdrażanie technologii służących ograniczeniu i dostosowaniu do zmian klimatu poprzez innowacje, modele biznesowe i mechanizmy finansowania.