Obok usprawnienia już istniejących mechanizmów rynkowych takich jak: Mechanizm Czystego Rozwoju (CDM), wspólnego wdrażania (JI) i międzynarodowy system handlu emisjami (IET), zakłada się utworzenie wersji pilotażowej FVA (Framework for Various Approaches), która stanowić będzie panel wymiany informacji pomiędzy Stronami, a w konsekwencji doprowadzi do utworzenia globalnej platformy, integrującej wszystkie podejścia rynkowe. Umożliwi to efektywniejszą realizację celów redukcyjnych w perspektywie długoterminowej polityki państw.

W kontekście finansowania klimatycznego prezydencja naszego kraju jest organizatorem dyskusji wysokiego szczebla urzędników, dotyczącej podjęcia środków finansowych w wysokości 100 mld dolarów rocznie do 2020 roku; inne poruszane na dyskusji tematy to wdrożenie Zielonego Funduszu Klimatycznego (GCF) i finansowanie projektów w ramach Funduszu Adaptacyjnego.

Prezydencja COP19 nie powinna minimalizować zagadnienia strat i szkód (Loss and Damage) wynikających ze zmian klimatu, które podczas konferencji w Doha, a także w ostatnim raporcie IPCCC zyskały szczególne znaczenie zarówno polityczne, jak i ekonomiczne. To temat szczególnie narażony na krytykę państw sygnatariuszy, które zajmują pozycję antagonistyczną.

Niestety, oficjalne stanowisko Ministerstwa Środowiska na COP19/CMP9 wygląda zupełnie inaczej. Przede wszystkim ministerstwo podkreśla, że nie zamierza podejmować żadnych zobowiązań finansowych podczas szczytu. Powodem ma być brak konkretnych postanowień w kwestii finansowania klimatycznego wśród krajów rozwijających się,  a także brak formalnych ustaleń unijnych (Internal Burden Sharing). Według ministerstwa Polska nie jest w stanie określić wysokości świadczeń na rzecz pomocy klimatycznej czy procesu osiągnięcia celu w postaci 100 mld dolarów do roku 2020.

Kluczową kwestią podczas negocjacji dla polskiego rządu ma być uzyskanie jak najniższego udziału w finansowaniu na rzecz klimatu. Polska chciałaby płacić na zasadzie dobrowolności, argumentując, że jest jednym z biedniejszych państw unijnych i nie jest wymieniana w załączniku 2 Konwencji.

Szkoda, że jako kraj wysoko rozwinięty według raportu ONZ z 2013 roku, dobrowolnie chcemy stać się ignorantami w tak ważnych dla nas, jak i całego świata zagadnień ochrony klimatu i mechanizmów go wspierających.

 

Opracowano na podstawie:
„Stanowiska Polski w kwestii zmian klimatu w kontekście konferencji COP19/CMP9", Departament Zrównoważonego Rozwoju, Ministerstwo Środowiska.